Ὁ μακαριστός πρώην Μητροπολίτης Φλωρίνης Αὐγουστίνος Καντιώτης

πρωτοπρ. Παναγιώττης Δασκαλοθανάσης
τ. ἐφημέριος ἀρχιερατικὸς ἐπίτροπος Ἑρμιονίδος
210 51 ΕΡΜΙΟΝΗ
―――――――  ««« 1 »»» ―――――――

ANAMNHΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟ ΚΑΝΤΙΩΤΗ

ΑΠΟ ΤΟ ΑΙΤΩΛΙΚΟ – ΜΕΣΟΛΟΓΓΙΟΥ 1937-1938-1939

Εδημοσιεύθη στο περιοδικό «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΣΠΙΘΑ», στα εκατοντάχρονα του Γέροντος

᾿Αναμιμνήσκομαι ἡμερῶν παλαιῶν εἰς Αἰτωλικὸν – Μεσολογγίου, ὅταν ἤμουν ἐτῶν 10 καὶ 12, μαθητὴς τοῦ κατηχητικοῦ σχολείου μὲ κατηχητὰς τὰ δύο μεγάλα ἀναστήματα, τὸν Μητροπο­λίτην ἅγ. Φλωρίνης κ. Αὐγουστῖνον πρωτοσύγκελλον καὶ ῾Ιεροκήρυκα ῾Ι. Μητροπόλεως Αἰτωλ/νίας τὸ ἔτος 1937, καὶ τὸν μετέπειτα π. Χαράλαμπον Βασιλόπουλον λαϊκὸν τότε. ῾Ο π. Αὐγουστῖνος ἦταν δεινὸς ἱεροκῆρυξ καὶ φλογερός. Ἐνθυμοῦμαι λόγια, τὰ ὁποῖα ἔλεγε στὰ κηρύγματά του, μέχρι σήμερον. Τὰ ἔχω πεῖ καὶ στὸν ἴδιον παλαιότερα, ὅταν συναντηθήκαμε στὴν Ἀθήνα μαζὶ μὲ ἄλλους ἁγίους ἀδελφοὺς καὶ συμπρεσβυτέρους εἰς τὸν ἀείμνηστον π. ᾿Επιφάνιον Θεοδωρόπουλον, τὸν ἐκλεκτὸν σεμνὸν αὐτὸν κληρικόν, στὸ γραφεῖο του ὁδ. Μακεδονίας 24. Εἶχα τότε νὰ τὸν συναντήσω ἀπὸ τὸ 1937. Μόλις μὲ εἶδε ὁ π. Αὐγουστῖνος μὲ ἐρώτησε·
—᾿Εσεῖς, πάτερ, ποιός εἶσθε;
Τοῦ ἀπαντῶ·
—Δασκαλοθανάσης ἐξ Αἰτωλικοῦ καὶ ἐφημέριος – ἀρχιερατικὸς ἐπίτροπος ῾Ι. Μητροπόλεως ῞Υδρας-Σπετσῶν-Αἰγίνης.
Μόλις ἄκουσε Δασκαλοθανάσης, ἐξεπλάγη κυριολεκτικῶς. Σηκώνεται ἐπάνω καὶ λέει εἰς τοὺς ἄλλους τοὺς κληρικοὺς καὶ λαϊκούς·
—Εἶχε ἕνα πατέρα αὐτὸς ἐδῶ ὁ παπᾶς, τί νὰ σᾶς πῶ! πολὺ καλὸς καὶ φλογερός.
Ὁ γέροντας π. Αὐγουστῖνος εἶχε πάρα πολὺ σύνδεσμο μὲ τὸν πατέρα μου, ποὺ ἦταν παλαιὸς δάσκαλος στὸ Αἰτωλικό, καθὼς καὶ μὲ ὅλη τὴν οἰκογένειά μας, καὶ ἀγαποῦσε πολὺ καὶ τὰ πιὸ μεγάλα ἀδέλφια μου. Θυμοῦμαι, μετὰ τὸ κήρυγμα, ἤρχετο μὲ τὸν πατέρα μου στὸ σπίτι μας καὶ ἔπινε ἕνα ζεστὸ ἢ καφέ, τὰ ὁποῖα ἑτοίμαζε ἡ μητέρα μας.
Ὅταν λοιπὸν συναντηθήκαμε τότε στὴν Ἀθήνα μοῦ εἶπε·
—᾿Εσὺ εἶσαι ὁ πέμπτος κατὰ σειρὰν ἀδελφός;
—Ναί, τοῦ εἶπα.
—Θυμοῦμαι ποὺ ὁ ἀδελφός σου ἐφονεύθη τὸ 1948 στὴ Μακρακώμη Λαμίας, ἔπεσε γιὰ τὴν πατρίδα ὡς ᾿Αξιωματικὸς Πεζικοῦ. Ἦταν καλὸ παιδί, καλὸς μαθητής, τὸν θυμοῦμαι πολὺ καλά.
Τοῦ εἶπα τότε τὸ ἑξῆς.
—Γέροντα, θυμᾶμαι κ’ ἐγώ, ποὺ ἔβγαινε ὁ ντελάλης καὶ φώναζε· «᾿Ακούσατε ὅλοι, κ᾿ ἐσεῖς οἱ νοικοκυρές, ὅτι τὴν Κυριακὴ τὸ ἀπόγευμα θὰ μᾶς ἔρθη στὸ Αἰτωλικὸ ὁ ῾Ιεροκήρυξ, ὁ πρωτοσύγκελλος, ὁ πατέρας Αὐγουστῖνος ἀπὸ τὸ Μεσολόγγι, νὰ κηρύξη στὸ Ναὸ τῆς Παναγίας, καὶ νὰ ᾿ρθῆτε ὅλοι οἱ Αἰτωλικιῶτες…».
Ὁ λόγος τοῦ π. Αὐγουστίνου ἦταν προφητικός.
—Παιδιά μου, ἔλεγε, προσέξτε καὶ ἑτοιμασθῆτε, γιατὶ θὰ ἔρθουν 4 ἄλογα· ἕνα κόκκινο, ἕνα μαῦρο, ἕνα κίτρινο, καὶ ἕνα λευκό. Τὸ κόκκινο θὰ εἶναι ὁ πόλεμος, τὸν ὁποῖον περιμένουμε. Τὸ μαῦρο – τὸ κατάμαυρο θὰ εἶναι ἡ μεγάλη πεῖνα, ποὺ θὰ ἐπακολουθήση καὶ θὰ πεθαίνη ὁ κόσμος ἀπ᾿ αὐτήν. Τὸ κίτρινο θὰ εἶναι οἱ ἀσθένειες ποὺ θὰ θερίζουν τὴν ἀνθρωπότητα. Τὸ ἄσπρο θὰ εἶναι ἡ λευτεριά, ποὺ θὰ ἐπακολουθήση.
Αὐτὰ ἔλεγε στὸ κήρυγμά του στὸ Ναὸ τῆς Παναγίας Αἰτωλικοῦ.
Μιὰ ἡμέρα ὁ πατέρας μου, ποὺ ἦταν πολὺ τῆς ἐκκλησίας (ἦταν καὶ ἐκκλησιαστικὸς ἐπίτροπος στὸν ῾Ι. Ν. ῾Αγ. Νικολάου Αἰτωλικοῦ, ἔκανε καὶ κύκλο ῾Αγ. Γραφῆς στοὺς μεγάλους), μὲ πῆρε μὲ τὸ τραινάκι τότε, πήγαμε στὸ Μεσολόγγι (εἶχε δουλειὲς σὰν δάσκαλος στὸ Γραφεῖο Δημοτικῆς ᾿Εκπαιδεύσεως Μεσολογγίου, στὸν ᾿Επιθεωρητή), καὶ μετὰ ἐπισκεφθήκαμε στὴ Μητρόπολι τὸν π. Αὐγουστῖνο. Καὶ θυμᾶμαι, σὰν μικρὸς ποὺ ἤμουνα, μοῦ ἔδωσε μία εἰκονίτσα χάρτινη τὸν ἅγιο Κοσμᾶ τὸν Αἰτωλὸ καὶ δύο βιβλιαράκια μικρά, τὸ ἕνα «Ὅ Ἅγιος ᾿Αντώνιος ὁ ἥρως τῆς ἐρήμου» καὶ τὸ ἄλλο «Γκὶ Ντεφοκαλάν»· ὅπου ὅταν συναντηθήκαμε τὸ θυμόταν καὶ αὐτὸ καὶ γύρισε καὶ εἶπε στοὺς ἄλλους συμπρεσβυτέρους καὶ παρισταμένους μέσα στὸ γραφεῖο τοῦ π. ᾿Επιφανίου·
—Βλέπετε πῶς θυμοῦνται τὰ μικρὰ παιδάκια;
Μὲ ἐρώτησε, ἐὰν ζῆ ἡ μητέρα μου κ.λπ.· τὰ θυμόταν ὅλα ὁ ἅγιος Γέροντας.
Στὸ Αἰτωλικό, μετὰ τὸ θ. κήρυγμα, μᾶς μάζευε ὅλα τὰ παιδιὰ τοῦ κατηχητικοῦ καὶ μᾶς ἔκανε μάθημα.
Στὰ κηρύγματά του μαζευόταν πάρα πολὺς κόσμος καὶ πολλὰ παιδιά. ῏Ηταν κληρικὸς μὲ πολλὴ ἀγάπη· γνώριζε καὶ θυμόταν ὅλα τὰ ὀνόματά τους. Ἀλλὰ καὶ οἱ Αἰτωλικιῶτες ὅλοι τὸν ἀγαποῦσαν. Θυμᾶμαι ποὺ ἔλεγαν οἱ γονεῖς· «Αὔριο στὴν Παναγία θὰ ᾿ρθῆ ὁ π. Αὐγουστῖνος· νὰ πᾶμε ὅλοι!…».
Αὐτὰ κατὰ τὰ ἔτη 1937, 1938, 1939. Μετὰ δὲν ξέρω ἂν μοῦ ἐπιτρέπη ὁ Θεὸς καὶ ἡ Παναγία ἀλλὰ καὶ ὁ ἅγιος Γέροντας πρ. Φλωρίνης Αὐγουστῖνος νὰ προσθέσω τὰ ἑξῆς. ῎Ελεγαν, θυμᾶμαι, πὼς ὁ Μητροπολίτης τότε, ὁ ῾Ιερόθεος, δυσαρεστήθη γιὰ τὴν μεγάλη δρᾶσι τοῦ πρωτοσυγκέλλου του εἰς Αἰτωλικὸ καὶ Μεσολόγγι, διότι μὲ τὰ φλογερά του καὶ οἰκοδομητικά του κηρύγματα συγκέν­τρωνε πάρα πολὺ κόσμο. Καὶ μετά, τὸ 1940 μὲ 1941, μάθαμε ὅλοι τὴν εἴδησι «ἀπὸ στόμα σὲ στόμα» (τὶς δύο αὐτὲς λέξεις χρησιμοποιοῦσε στὰ κηρύγματά του· ἔλεγε π.χ.· «Ὅταν δὲν ὑπῆρχον οἱ ἐφημερίδες, πῶς μάθαινε τὰ νέα ὁ κόσμος παρακαλῶ; ἀπὸ στόμα σὲ στόμα· ναί, ἀπὸ στόμα σὲ στόμα»). Ἔμαθε λοιπὸν ὅλος ὁ κόσμος τοῦ Αἰτωλικοῦ, ὅτι ὁ π. Αὐγουστῖνος, λόγῳ δυσαρεσκείας τοῦ Μητροπολίτου, ἔφυγε γιὰ ἄλλη Μητρόπολι. Ἀργότερα πολλοὶ πήγαιναν, σὰν πνευματικά του τέκνα, νὰ ἀκούσουν τὰ κηρύγματά του στὴν Φλώρινα, ὅπου ἐκεῖ εἶχε μετατεθῆ ὡς ἱεροκῆρυξ. ῎Ηθελαν καὶ οἱ γονεῖς μου νὰ πᾶνε στὴ Φλώρινα, ἐκεῖ ποὺ ἐκήρυττε, ἀλλὰ λόγῳ τῶν καταστάσεων τοῦ ἐμφυλίου πολέμου δὲν ἠδυνήθησαν.
Μὲ τοὺς γονεῖς μου εἶχε μεγάλον πνευματικὸν σύνδεσμον καὶ συνεργασία ὅταν ἤρχετο στὸ Αἰτωλικό. Τοὺς ἀγαποῦσε καὶ πάντα ρωτοῦσε γι᾿ αὐτούς.
Εὐχόμεθα ὅλη μας ἡ οἰκογένεια ὁ ἅγιος Γέροντας νὰ ἔχη πλουσίαν τὴν χάριν τοῦ Θεοῦ. Κλείνουμε γόνυ εὐλαβείας μὲ τὰ καλύτερα αἰσθήματα και ἀσπαζόμεθα τὴν Δεξιάν του μὲ πολὺ σεβασμὸ καὶ ἀγάπη. Τοῦ ὀφείλουμε πολλά· ἦταν ἡ αἰτία νὰ γνωρίσουμε τὸν Χριστόν.

πρωτοπρ. ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΔΑΣΚΑΛΟΘΑΝΑΣΗΣ