ΠΑΤΕΡΙΚΕΣ ΓΝΩΜΕΣ

Ὁμιλία  στὴν  ἑορτὴ  τῆς  μνήμης τῶν  ἁγίων  Ραφαήλ, Νικολάου   καὶ  Εἰρήνης

Ὅλη  αὐτὴ τὴν  Εβδομάδα, τὴν  λεγομένη  Διακαινήσιμο, ἑορτάζουμε  τὸ  μέγα  γεγονὸς  τῆς  Ἀναστάσεως  τοῦ Κυρίου, ἀλλὰ  καὶ  μαζὶ μὲ  τὴν   Ἀνάσταση ἑορτάζουμε καὶ  τὴ  μνήμη  πολλῶν  ἄλλων μαρτύρων  καὶ  ὁσιομαρτύρων, ὅπως  εἶναι καὶ  ἡ  γιορτή  τῶν   ἁγίων  ὁσιομαρτύρων Ραφαήλ, Νικολάου  καὶ τῆς  παρθενομάρτυρος  Εἰρήνης.  Καὶ  δὲν ἑορτάζουμε  τὸ  Πάσχα  μόνο  μία  ἡμέρα  ὅπως  νομίζουν  οἱ  λεγόμενοι πιστοί, ἀλλὰ οὐσιαστικὰ  εἶναι  δύσπιστοι  ἤ  ἀκόμα  καὶ  ἄπιστοι.  Διότι ὁ ἅγιος  Σεραφεὶμ τοῦ Σάρωφ  ἔλεγε  ὅλο τὸ   ἔτος  «Χριστὸς  Ἀνέστη  χαρά μου».  Διότι ὁ Χριστὸς  μᾶς  άνέστησε  καὶ  μᾶς  ἐκ  τοῦ  τάφου  ὅπου μᾶς  εἶχαν βάλει  τὰ  πάθη  καὶ  τὰ  ἐλαττώματά μας.

Ἡ   ἀνάστασις  τοῦ  Χριστοῦ μᾶς   ὁδηγεῖ  στὸ  φῶς  τῆς  ἀληθινῆς  ζωῆς  διὰ  μέσου  τῶν  νεοφανῶν ἁγίων  καὶ  μαρτύρων   Ραφαήλ,  Νικολάου  καὶ  Εἰρήνης, γιατὶ οἱ  ἅγιοι αὐτοὶ  γίνονται ὁδοδείκτες  ὅλων μας.  Κάθε  ἔτος  ἄλλωστε  καὶ  κάθε  Τρίτη  ἡμέρα  τοῦ Χριστιανικοῦ  Πάσχα  τιμοῦμε  τὴν   μνήμη  τῶν  ἁγίων  αὐτῶν  τῆς  νήσου   Λέσβου.    

Οἱ  ἅγιοι  αὐτοὶ οἱ  ὁποῖοι μαρτύρησαν  γιὰ  τὴν  πίστη  τους   στὸν Ἀναστάντα  Χριστὸ  τὸν  15^ο  αἰῶνα στὴν Ἱερὰ Μονὴ  Παναγίας τῶν  Καρυῶν  τῆς  Λέσβου, ἀλλὰ  φανερώθηκαν  στὸν  ὕπνο  ὡρισμένων  ἀνθρώπων δείχνοντάς  τους  τὸ  τόπο τοῦ  μαρτυρικοῦ  του τέλους, τὸ   ὁποῖο  ἦταν ἡ  Ἱερὰ  αὐτὴ  Μονὴ   τὴν   ὁποία  καὶ  προαναφέραμε.  Καὶ  ὁ  αἰὼν  τῆς  μεγάλης  αὐτῆς ἀνακαλύψεως  τῶν  ἱερῶν  τους  λειψάνων  εἶναι ὁ  19^ος .  Καὶ  τὰ   ἅγια  αὐτὰ  λείψανα  τῶν  ἁγίων  αὐτῶν ὡς  λείψανα  ἁγίων  εἶχαν καὶ  τὴ  χάρι  τοῦ  Ἁγίου Πνεύματος, γι’ αὐτὸ καὶ  εὐωδίαζαν, ὅπως  καὶ  εὐωδιάζουν.

Διότι πράγματι, οἱ  ἅγιοι αὐτοὶ   ἦταν ἄνθρωποι πίστεως∙   γι’ αὐτὸ  καὶ δὲν  φοβοῦνταν νὰ  ὁμολογοῦν μὲ  θάρρος  τὴν  πίστη  τους στὸν Ἀναστάντα  Χριστό. Δὲν   φοβοῦνταν ποσςῶς  τὰ   πολλὰ καὶ  ἀπάνθρωπα  βασανιστήρια  τῶν  Τούρκων.    Οἱ Τοῦρκοι βέβαια  τοὺς  εἶπαν   πὼς   ἄν  ἀλλαξοπιστοῦσαν  δὲν  θὰ  τοὺς  σκότωναν, ἀλλὰ  αὐτοὶ  ἔχοντας  σταθερὴ  τὴν   πίστη τους  καὶ τὴν ἀγάπη  τους  πρὸς  τὸ   Χριστὸ ποὺ  τοὺς  ἀγάπησε  ποτὲ  δὲν  ἄλλαζαν  τὴν   πίστη  τους.

Οἱ  ἅγιοι  αὐτοὶ βέβαια  δὲν ἦταν  ὅλοι  ἴδιας  ἡλικίας, ἀλλὰ  ὁ  ἱερεὺς  Ραφαὴλ ἀπὸ  τὴν  Ἰθάκη ἦταν κάπως  μεγαλύτερος  ἀπὸ τὸν  ἱεροδιάκονο Νικόλαο  καὶ  ἡ παρθενομάρτυς  Εἰρήνη  ἦταν  κοριτσάκι τὸ  ὁποῖο  μόλις  καὶ  μετὰ  βίας  πλησίαζε  τὸ  12^ο  ἔτος  τῆς  ἡλικίας   της. Παρ’ ὅλα  αὐτὰ  οἱ  Τοῦρκοι  δὲν  σεβάστηκαν  οὔτε καὶ  τὸ  μικρὸ  αὐτὸ  κοριτσάκι, ἀλλὰ τὴν  ἔκαψαν  ζωντανή.  Οἱ  Τοῦρκοι  ἄλλωστε  ἔχουν ὡς  δόγμα  φωτιὰ καὶ  τσεκούρι  σ’ὅσους  ἀντιτίθενται  στὴ πίστη πρὸς  τὸ  Μωάμεθ.  Δὲν  μποροῦν νὰ  καταλάβουν ὅτι πιστεύοντας  αὐτοὶ  στὸ Θεὸ  ποὺ  κήρυξε  ὁ  Μωάμεθ ἔχουν  λαθεμένη  πίστη. Οὔτε  μποροῦν νὰ  καταλάβουν τὴν  ἀλήθεια  τοῦ  Εὐαγγελίου  τοῦ Χριστοῦ  τὴν ὁποία   κήρυξαν οἱ  ἀπόστολοι καὶ ὅλοι  οἱ   ἄγιοι  τῆς  Ἐκκλησίας  μας.  Δὲν  μποροῦν δηλαδὴ  νὰ  καταλάβουν οἱ  Τοῦρκοι  ὅτι  μόνον ὁ Θεάνθρωπος  Χριστός  μας μᾶς δίδαξε  τὴν   ἀληθινὴ  πίστη. Δὲν  μποροῦν νὰ  καταλάβουν  οἱ  Τοῦρκοι  ὅτι  ἡ  ἀνάστασις  Του ἔφερε  καὶ  τὴ  δική  μας  Ἀνάστασι.  Πέθανε ὁ Χριστὸς  καὶ ἀνέστη  γιὰ  τὴ  σωτηρία ὅλων  τῶν  ἀνθρώπων.  Καὶ ὅπως  βλέπουμε  στὶς  ὀρθόδοξες  εἰκόνες  τῆς  καθόδου  τοῦ Χριστοῦ στὸν ἄδη  ἔπιασε ὁ Χριστὸς  μὲ  τὰ  πανάχραντα  χέρια  του  τοὺς  πρωτοπλάστους  ποὺ  βρίσκονταν ἐκεῖ, στὸν  ἄδη.

Μετὰ  ἀπὸ  τρεῖς  ἡμέρες ὅπου  φιλοξενήθηκε  ὁ  Χριστὸς μέσα   στὸν τάφο  τοῦ  Ἰωσὴφ  βγῆκε μόνος  του καὶ διέταξε  ἕναν  ἄγγελο  νὰ  ἀποκυλίσει  τὸν  βράχο  ποὺ  ἔκλεινε  τὴν  θύρα  τοῦ  μνημείου  γιὰ  νὰ ἀποδείξει ὁ Χριστὸς  στοὺς  δύσπιστους  ἀκόμα  μαθητές  του  ὅτι  ἀνέστη  ὄντως.

Οἱ  ἑβραῖοι  ὅμως ποὺ  συκοφαντοῦσαν τὴν ἀλήθεια  τῆς  ἀναστάσεώς  Του πλήρωσαν τοὺς  στρατιῶτες  ποὺ  φύλαγαν  τὸ  τάφο  Του  γιὰ  νὰ  διαδώσουν παντοῦ  ὅτι δὲν  ἀνέστη  ὁ Χριστὸς  ἀλλὰ  ἐκλάπη  ἀπὸ   τοὺς   μαθητὲς  σὲ ὥρα  κατὰ  τὴν  ὁποία  κοιμοῦνταν. Τοῦτο ὅμως  εἶναι  ἡ  μεγαλύτερη συκοφαντία  γιατὶ  ἦταν ἀδύνατο  λίγοι  ἄνθρωποι  νὰ  ἀποκυλίσουν τὸν  τεράστιο αὐτὸ  βράχο.  Καὶ  τοῦτο  φαίνεται  καὶ  ἀπὸ  τὴν  ἀγωνία  τῶν  Μυροφόρων  γυναικῶν,  ποὺ  ἀναρωτιοῦνταν  πῶς  θὰ  ἀποκυλοῦσαν  αὐτὸν τὸν  βράχο.

Ἡ  ἀπορία  τους  ὅμως  αὐτὴ  λύθηκε  εὐκόλως,   διότι  εἶδαν  ἀνοικτὸ  τὸ   τάφο  τοῦ Χριστοῦ  καὶ  τὸ   βράχο  νὰ  βρίσκεται  μακριά. Καὶ ὅταν  εἶδαν οἱ  Μυροφόρες  ἕναν λευκοφορεμένο  ἄγγελο  νὰ  τοὺς λέει: «τίνα ζητεῖτε;» Καὶ ὅταν πάλι ὁ  ἄγγελος  αὐτὸς  λέει  στὶς  γυναῖκες  αὐτὲς ὅτι γνωρίζει  βέβαια ὅτι ζητοῦσαν τὸν  Ἐσταυρωμένο  Λυτρωτή μας  Χριστό, ἀλλὰ  ὁ Χριστὸς «οὐκ ἔστιν ὧδε, ἀλλ’ ἠγέρθη».      Δὲν  μποροῦσε ἄλλωστε  ὁ Χριστὸς  νὰ   βρίσκεται ἐπ’ ἄπειρον μέσα  στὸ τάφο, ἀφοῦ  ὁ   Χριστὸς  εἶναι ἀληθινὴ Ζωή, ὁ Χριστὸς  εἶναι ἡ Χαρά μας καὶ  ἡ  ἀλήθεια, ὅπως  εἶπε  στὸ Πιλάτο: «Ἐγὼ εἰμι ἡ ἀλήθεια».

Ἡ  ἀνάσταση  τοῦ Χριστοῦ,  ἀκόμα, ἀπεδείχθη καὶ  ἀπὸ  τὶς  πολλὲς  ἐμφανίσεις  Του πρὸς τοὺς  μαθητάς Του.  Ἀπεδείχθη  ἡ ἀνάστασίς  Του ὅταν  ἐμφανίσθηκε στοὺς  μαθητάς  Του ζητώντας  τους  και  κάτι φαγώσιμο, ἄν  καὶ  δὲν  εἶχε πλέον  ἀνάγκη  φαγητοῦ. Ὅ,τι   ἔκανε τὸ  ἔκανε  γιὰ  νὰ  ἀποδείξει  πὼς  δὲν  ἦταν φάντασμα, ἀλλὰ  τέλειος  ἄνθρωπος.

Ὁ Χριστός,  ἐπισης,  ὡς  Τέλειος  Θεὸς  μπῆκε  στὸ  ὑπερῶο  τῆς  Ἱερουσαλήμ, ὅπου  εἶχε κάνει   τὸ   Μυστικὸ  Δεῖπνο  «κεκλεισμένων τῶν  θυρῶν».  Κανεὶς  λογικὸς  ἄνθρωπος  δὲν  μπορεῖ νὰ  πεῖ  ὅτι Αὐτὸς  ποὺ  μπῆκε  στὸ  σπίτι  ὅπου ἦταν  μαθητὲς  χωρὶς  νὰ  ἀνοίξει  τὴν  πόρτα  δὲν  ἦταν  Θεός  ἀληθινός.  Οἱ ἅγιοι  αὐτοὶ ποὺ τιμοῦμε  σήμερα  κήρυτταν  συνεχῶς  αὐτὴ  τὴν  μεγάλη  ἀλήθεια πὼς ὁ Χριστὸς  ἀνέστη  Τριήμερος ὡς  Θεὸς  ἀληθής.  Οἱ ἅγιοι  αὐτοὶ  μᾶς  ὁμιλοῦν καὶ σήμερα  μὲ τὸ   βίο  τους, ἀλλὰ  καὶ  μὲ  τὰ   χαριτόβρυτα  λείψανά τους τὰ  ὁποῖα  βρίσκονται  στὴν Ἱερὰ  Μονὴ  τῶν  Καρυῶν Λέσβου.

Αὐτοὺς  ὅλους  τοὺς  ὁσιομάρτυρες, ὅπως  καὶ ὅλους  τοὺς  ἄλλους  τοὺς  μάρτυρες  καὶ  νεομάρτυρες  ὀφείλουμε  ὡς  ὀρθόδοξοι νὰ  τοὺς τιμοῦμε, διότι  ὅλοι  αὐτοὶ χάριν  τῆς  πίστεώς  τους  στὸν  Ἀναστάντα   Χριστὸ  δέχθηκαν  τὸ  μαρτυρικό  τους  θάνατο,  καὶ  προτίμησαν  τὴν  αἰώνιο  ζωὴ  καὶ ὄχι  τὴν   προσωπικὴ  ζωὴ τοῦ  κόσμου.  Κι ὅλα  αὐτὰ  τὰ   ἔκαναν  χάριν  τοῦ  Χριστοῦ.

Ποῦ  εἶναι λοιπὸν  ὅλοι αὐτοὶ  οἱ ὁποῖοι  φωνάζουν καὶ  λένε ὅτι  τάχα  δὲν  ἀνεστήθη  ὁ Χριστός; Ἐὰν  δὲν  ἀνασταίνονταν ὁ Χριστὸς  δὲν θὰ  ἔλεγε  ὁ ἀπ. Παῦλος  χωρὶς  φόβο καὶ χωρὶς  ἐνδοιασμοὺς  μπροστὰ  στοὺς  εἰδωλολάτρες  «ἐὰν  δὲν  ἀνασταίνονταν  ὁ Χριστὸς  θὰ  ἦταν μάταιη καὶ  ἡ  πίστη  μας  πρὸς Αὐτόν.  Ὁ  Παῦλος ὅμως  καὶ οἱ ἄλλοι  ἀπόστολοι, ὅπως  καὶ ὅλοι  οἱ ἅγιοι   ὁμολόγησαν  σθεναρὰ  τὴν  πίστη  τους  στὸν  ἀναστάντα  Χριστό.  Ἀκόμα  καὶ ὁ ἀπ. Πέτρος,   ὁ  ὁποῖος  τὸν  ἀρνήθηκε  τρεῖς  φορὲς  φορὲς  σὲ  μιὰ  ὑπηρετριούλα ὁμολόγησε  τελικὰ  τὴν   πίστη  του στὸν ἀναστάντα  Χριστό.

Ὁ  Ἀναστὰς  Χριστὸς  δίδει ὅμως  τὴ   χάρι  του καὶ  σὲ  μᾶς,   καὶ  μᾶς  δίδει καὶ  τὴ   δύναμή  Του  τὴν ὁποία  ἔδινε  ὄχι  μόνο   πρὸς  τοὺς  μαθητάς  Του καὶ  πρὸς  τοὺς   μαθητὰς  τῶν  μαθητῶν  Του.    Ἐπειδὴ  ὅμως  καὶ  μεῖς  εἴμαστε  μαθητές  Του  καὶ  μαζί  μας  θὰ  εἶναι ὁ  Χριστὸς σὲ  περίπτωση ποὺ  γίνει κάποιος  διωγμὸς  τῆς  πίστεώς  μας. «Εἴ Χριστὸς  μεθ’ἡμών  οὐδείς  καθ’ἡμῶν». Ἐὰν  πιστεύουμε στὸν Ἀναστάντα  Χριστὸ Αὐτὸς  θὰ  εἶναι  μέσα  μας  καὶ στὴ  ζωή μας.

Γι’ αὐτό,   ἀδελφοί μου, ὅλοι  μας  πρέπει  νὰ  πιστεύουμε ἀκράδαντα  στὴν  Ἀνάσταση τοῦ  Σωτῆρος  Χριστοῦ.  Καὶ  αὐτὴ  ἡ πίστη μας  στὴν ἀνάσταση  νὰ   μᾶς  κάνει ὅλους  νὰ  ἐρχώμαστε  στοὺς  ὀρθοδόξους  Ναοὺς  ὅπου  βρίσκεται  ὁ Χριστὸς καὶ  οἱ ἅγιοί  Του.  Στὸν  ὀρθόδοξο Ναὸ  ἄλλωστε  εἶναι  ὁ Χριστὸς ὁ  ὁποῖος  εὐλογεῖ  ὅλους  μας.  Μπορεῖ  νὰ  μὴ  βλέπουμε  βέβαια  τὸ   Χριστὸ  μὲ  τὰ  σωματικά  μας  μάτια, ἀλλὰ  τὸν  βλέπουμε  μὲ  τὰ  μάτια  τῆς  πίστεως, ἄν  διαθέτουμε  βέβαια,    τὸν  Χριστό.

Μαζὶ  μὲ  τὸ   Χριστὸ  συνεορτάζουν μαζί μας  καὶ  οἱ  ἅγιοι  Ραφαήλ,  Νικόλαος  καὶ  Εἰρήνη.  Καὶ μαζὶ  μὲ  ὅλους  τοὺς  ὁσίους  καὶ  ὁμολογητὲς  τῆς  πιστεώς μας  γίνονται  καὶ  σὲ μᾶς παραδείγματα  ὁμολογίας  τῆς  πίστεώς   μας  στὸν Ἀναστάντα  Χριστό.  Διότι ὅλοι  αὐτοὶ   οἱ ὁμολογητὲς  διατρανοῦν  τὴν  ἀνάσταση τοῦ  Χριστοῦ  πρὸς  ὅλους  τὸ  κόσμο∙ οἱ  ἅγιοι  αὐτοὶ  διδάσκουν  τὴν  ἀλήθεια  τῆς  ἀναστάσεως  τοῦ  Χριστοῦ  πρὸς  τοὺς  ἐχθροὺς  τῆς  πίστεώς  μας.

Κι  ὅσοι  τεχνοκράτες  ἰσχυρίζονται  ὅτι  δῆθεν  δὲν   βρέθηκε  ὁ τάφος  τοῦ  Χριστοῦ  ἄς  μάθουν  ὅτι  τὸ   κενοτάφιο  τοῦ Ναοῦ  τῆς  Ἀναστάσεως  εἶναι  ὁ τάφος  τοῦ Ἰωσήφ.  Αὐτὸς  εἶναι ὄντως  ὅπου  ἔβαλαν  τὸ   νεκρὸ  σῶμα  τοῦ  Ἰησοῦ, καὶ  αὐτὸς  εἶναι ὁ τάφος ἀπ’ ὅπου  ξεπηδᾶ  τὸ  ἄκτιστο  φῶς  τῆς  Ἀναστάσεως  τοῦ  Χριστοῦ  κάθε  Μέγα  Σάββατο μεσημέρι. Ἀπ’ αὐτὸ  τὸ   τάφο  λοιπὸν βγῆκε ὁ Χριστός.

Εὔχομε λοιπόν ἀδελφοί μου  καὶ  ἀδελφές  μου διὰ  πρεσβειῶν  τῶν  ὁσιομαρτύρων  τῆς  Λέσβου Ραφαήλ, Νικολάου  καὶ Εἰρήνης     νὰ  μᾶς  δίδει  καὶ  σὲ  μᾶς  δύναμη ὁ Χριστὸς οὕτως  ὥστε  νὰ  πιστεύουμε  στὴν  Ἀνάσταση  καὶ  νὰ  ἔχουμε  ὅλοι μας  τὸ  φῶς  τῆς  Ἀναστάσεως. Ἀμὴν!