Ο Άγιος Ευδόκιμος

Ο   Άγιος Ευδόκιμος γεννήθηκε στη Καππαδοκία καὶι  έδρασε  κατά  τους χρόνους  του  αυτοκράτορα  Θεόφιλου (829 – 842).

Οι  γονείς  του  Βασίλειος και  Ευδοκία ήταν άνθρωποι πλούσιοι και ευσεβείς. Η ορθόδοξη οικογένειά του τον ανέθρεψε σύμφωνα με τις επιταγές  του   Ευαγγελίου  και  γρήγορα ο Ευδόκιμος διακρίθηκε για το ήθος  και  τις  αρετές  του.

Ο  ηθικός  βίος  του  και  η  φιλάνθρωπη  δράση  του  εκτιμήθηκαν  από τον  αυτοκράτορα  Θεόφιλο,  ο  οποίος  τον διόρισε  στρατοπεδάρχη  της Καππαδοκίας  αρχικά  και  αργότερα  όλης  της  αυτοκρατορίας. Κατά την  τέλεση  των  καθηκόντων  του  ο  Ευδόκιμος  ήταν  πάντα  δίκαιος και  ταπεινόφρων, ενώ  δεν  σταμάτησε στιγμή   να  επιδίδεται στο φιλάνθρωπο έργο του.
Ενώ  βρισκόταν  στο  33^ο έτος της ηλικίας του ο  Ευδόκιμος  προσβλήθηκε από  βαριά  σωματική  ασθένεια. Όταν παρέδωσε το πνεύμα του στον Κύριο,  η  χριστιανική  κοινότητα  βυθίστηκε  σε  θλίψη  και  ενταφίασε το τίμιο  σώμα  του  ευλαβώς.

Απολυτίκιο. Ήχος  δ’. Ταχύ  προκατάλαβε.
Εκ γης  ο  καλέσας  σε, προς  ουρανίους  σκηνάς,  τηρεί  και  μετά θάνατον,  αδιαλώβητον,  το  σώμά  σου  Άγιε·  συ  γαρ  εν  σωφροσύνη,  και  σεμνή  πολιτεία,  μάκαρ επολιτεύσω, μη  μολύνας  την  σάρκα. Διο  εν παρρησία  Χριστώ,  πρέσβευε  σωθήναι  ημάς.

Κοντάκιον. Ήχος γ’. Η Παρθένος σήμερον.
Η  σεπτή σου σήμερον, ημάς  συνήθροισε μνήμη, εν τη  θεία  λάρνακι, των ιερών σου λειψάνων· πάντες ούν, οι προσιόντες και προσκυνούντες, άπασαν, δαιμόνων βλάβην αποσοβούνται, και ποικίλων νοσημάτων, λυτρούνται  τάχος  μάκαρ  Ευδόκιμε.

Μεγαλυνάριον.
Ευδόκιμος πέφηνας τω Θεώ, εν δικαιοσύνη, τον σον βίον διαδραμών· ο λαθών γαρ έσχες, εγνώσθη μετά  τέλος, Ευδόκιμε θεόφρον, προς θείαν αίνεσιν.

Εγκαίνια Ναού της Θεοτόκου εν Βλαχερναίς και Προεόρτια Προόδου Τιμίου Σταυρού

Ο Σ. Ευστρατιάδης για το γεγονός αυτό γράφει τα εξής:
«Κατά  την  ημέραν  ταύτην  εξήγετο  εκ του  σκευοφυλακίου  της  μεγάλης εκκλησίας  ο  τίμιος σταυρός, περιήγετο  ανά  την πόλιν και  εξετίθετο  εις διαφόρους  ναούς  προς  προσκύνησιν  και  αγιασμόν  των  πιστών  και πάλιν  απετίθετο  εις το  σκευοφυλάκιον.  Εις  τους  κώδικας,  τας  του  τιμίου σταυρού προεόρτια αναγράφονται και άρχονται από  της πρώτης Αυγούστου,  η  δε  κατά  την  προεόρτιον  ταύτην  ανάμνησιν  υμνογραφία είναι  πλούσια  και  κείται  ανέκδοτος  εις  πολλούς  Κώδικας  και  ίνα  μόνον εις  τους  κατ’ αυτήν  συντεθέντας  Κανόνας  περιορισθώ,  σημειώ  Κανόνα του  Θεοφάνους  (εν τοις Κώδ. 368 φ. 3636, 1568 φ. 3α Παρισίων  και  Ω 147 Λαύρας), του  Γεωργίου  Νικομήδειας  (εν τοις  Κώδ. 1567 φ. 240  6,  13φ 351α Παρισίων  και  Θ 32 φ. 344α, Δ 12 φ. 273α, 1135 φ. 333α  και  Ω 147 φ. 368α Λαύρας), έτερον του  αυτού  Γεωργίου  Νικομήδειας  φέροντα  ακροστιχίδα «Σταυρώ  γεγηθώς  εξάδω  θείον  μέλος  Γεώργιος» (εν τω  Παρισινώ  Κώδ. 13 φ. 352 6  και  τω  της  Λαύρας Θ 33 φ. 5). Εις  τους  αυτούς  δε  Κώδικας  και  άλλους  Στιχηρά  πολλά, Ιδιόμελα,  Καθίσματα  κλπ.

Απολυτίκιο. Ήχος  α’. Χορός  Αγελικός.       
Τον Τίμιον  Σταυρόν, το  σωτήριον  όπλον, δεξώμεθα  πιστοί,  καθαρά διανοία·  προέρχεσθαι  μέλλει  γαρ,  θείαν  χάριν  δωρούμενος,  και ιώμενος,  ψυχών  ομού  και  σωμάτων,  τα  νοσήματα, δι’ ενεργείας αρρήτου,  Χριστού  του  Θεού  ημών.

Κοντάκιον. Ήχος β’. Τα άνω ζητών.  
Ως θεία λαμπάς, προέρχεται τοις πέρασι, Χριστού ο Σταυρός, δι’ ού ζωή δεδώρηται·  προσέλθωμεν  ούν  άνθρωποι,  και  ρυφθώμεν  τούτου  τη χάριτι·  ο  γαρ  εν  τούτω  προσπαγείς, παρέχει τοις πάσιν,  ιλασμόν  και ζωήν.

Μεγαλυνάριον.
Δεύτε  και δεξώμεθα ευλαβώς, καθαραίς εννοίαις, τον πανάγιον νυν Σταυρόν· αίματι  γαρ  θείω,  Χριστού  κατηρδευμένος, βλυσταίνει ακενώτως, πάσιν  ιάματα.

ομιλία στην Κυριακή Η΄ Ματθαίου που έγινε στο χωριό Σ.Σ. Ιωαννίδη την...

Οι Άγιοι Σίλας, Σιλουανός, Επαινετός, Κρήσκης και Ανδρόνικος οι Απόστολοι

Οι  Άγιοι Σίλας, Σιλουανός, Επαινετός, Κρήσκης και  Ανδρόνικος, ήταν πέντε από  τους εβδομήκοντα μαθητές του  Κυρίου. Όλοι υπηρέτησαν το Ευαγγέλιο  του  Χριστού.

Ο   Σίλας φυλακίστηκε μαζί με τον Παύλο στους Φιλίππους της Μακεδονίας. Μετά από πολλούς μόχθους και μακρά πορεία έγινε επίσκοπος  Κορίνθου.

Ο  Κρήσκης,  έγινε  επίσκοπος  Καρχιδονίας  και  από  την θέση αυτή μόχθησε  και  υπηρέτησε  το  Θείο  Ευαγγέλιο.

Ο   Σιλουανός,  από  το  αξίωμα  του  επισκόπου  Θεσσαλονίκης, αγωνίσθηκε  και  βασανίστηκε  και  αυτός  για  την  πίστη  του  στον  Κύριο.

Με τον ίδιο τρόπο, αγωνίσθηκε και ο Επαινετός σαν επίσκοπος Καρθαγένης.
Τέλος  και  ο  Άγιος  Ανδρόνικος  αγωνίστηκε  και  βασανίστηκε  για  την πίστη  του  στο  Ευαγγέλιο  του  Κυρίου  μας  Ιησού  Χριστού.

Απολυτίκιο. Ήχος  δ’. Ταχύ  προκατάλαβε.

Οι θείοι Απόστολοι, ως ουρανοί λογικοί, την δόξαν αστράψαντες, του κενωθέντος  εν  γη,  συμφώνως  υμνείσθωσαν,  Κρήσκης  Σιλουανός  τε,  και  ο ένθεος Σίλας, άμα συν Ανδρονίκω, Επαινετός ο θεόφρων· Χριστόν  γαρ ικετεύουσι,  σώζεσθαι  άπαντας.

Έτερον Απολυτίκιον του Αγίου  Σίλα. Ήχος α’. Της  ερήμου  πολίτης.
Συνοδίτης  του  Παύλου  γεγονώς  και  συνέκδημος,  την  Νεάπολιν  μάκαρ  και Φιλίππους εφώτισας, της θείας επιγνώσεως φωτί, Απόστολε Σίλα ιερέ. Αλλά  φύλαττε  και  σκέπε πάντας ημάς, εν πίστει  εκβοώντάς σοι· δόξα τω δεδωκότι σοι ισχύν, δόξα τω σε στεφανώσαντι, δόξα τω  εκπληρούντι  δια σου,  ημών  τα  αιτήματα.

Κοντάκιον.  Ήχος  β’.  Τοις  των  αιμάτων  σου.

Εις τα του κόσμου δραμόντες πληρώματα, θεογνωσίας τον λόγον εσπείρατε· και στάχυν πολύχουν δρεψάμενοι, τω Βασιλεί των  απάντων προσήξατε,  Απόστολοι  Χριστού  παναοίδιμοι.

Έτερον Κοντάκιον του Αγίου Σίλα. Ήχος δ’. Επεφάνης σήμερον.
Εορτάζει  σήμερον  εν  ευφροσύνῃ,  την  αγίαν  μνήμην  σου,  η  Εκκλησία  του Χριστού,  και  εκβοά  σοι  Απόστολε·  χαίρε  ω  Σίλα  του  Παύλου  συνόμιλε.

Μεγαλυνάριον.

Χαίρετε  Απόστολοι  του  Χριστού,  Ανδρόνικε  Σίλα,  και  θεόφρον  Σιλουανέ, συν Επαινετώ τε, και Κρήσκεντι τω θείω, της αληθούς σοφίας ενδιαιτήματα.

Έτερον Μεγαλυνάριον του Αγίου Σίλα.       
Χαίροις ευσεβείας θείος πυρσός, Απόστολε Σίλα, και της χάριτος  θησαυρός· χαίροις ο τω Παύλω, πιστώς διακονήσας, αιτούμενος δε πάσιν, ημίν τα κρείττονα.

Η Αγία Θεοδότη η Μάρτυς και τα τρία παιδιά της

Η   Αγία  Θεοδότη  ήταν  από  τη  Νίκαια  και  διακρινόταν  για  τη  θερμότητα  της  ευσέβειάς  της.

Έμεινε  χήρα  και  αφοσιώθηκε στην ανατροφή  των τριών παιδιών της, χωρίς να δώσει καμιά προσοχή  στις προτάσεις δεύτερου γάμου. Με τη φιλόστοργη  φροντίδα  της,  μεγάλωσαν οι γιοί της και  αναδείχτηκαν παιδιά  πιστά και  με μεγάλη φρόνηση. Τα χρόνια όμως εκείνα, ήταν δύσκολα  και  επικίνδυνα. Η  εικονομαχία  ήταν  στο  αποκορύφωμά  της. Η  Αγία  Θεοδότη  με  τους γιούς της, ήταν στην πρώτη τάξη των υπερμάχων αθλητών της Ορθοδοξίας. Εκείνη μεταξύ του γυναικείου κόσμου,  αυτοί  μεταξύ  των  συνομηλίκων τους, συμβούλευαν και διήγειραν  κατά   των  ασεβών  προσταγμάτων  των εικονομάχων βασιλέων. Το  καθήκον αυτό,  έφερε  μητέρα  και  γιους  στο  μαρτύριο,  που το υπέστησαν με αξιοθαύμαστη καρτερία.   
Έτσι  όλοι  μαζί,  πήραν  τα  αθάνατα  στεφάνια,  που  παρέχει  στους καλούς αθλητές ο  αγωνοθέτης Θεός. Ναό στην Αγία Θεοδότη έκτισε ο αυτοκράτωρ  Ιουστινιανός.

Απολυτίκιο. Ήχος  α’. Τον  τάφον  σου  Σωτήρ.    
Ως  δώρον  εκλεκτόν,  Θεοδότη  θεόφρον,  προσήγαγες  Θεώ,  τους  ενθέους  βλαστούς  σου·  συν  τούτοις  γαρ  ηγώνισαι,  ιερώς  εναθλήσασα, μεθ’ ών  πρέσβευε,  υπέρ  ημών  τω  Κυρίω,  δούναι  άφεσιν,  αμαρτιών ημίν  πάσι,  και  βίου  διόρθωσιν.

Κοντάκιον. Ήχος δ’. Επεφάνης σήμερον.    
Ως  μητέρα  βλέποντες  ευφραινομένην,  επί  τέκνοις  σήμερον την Θεοδότην την σεμνήν, ταύτης την άθλησιν μέλψωμεν, τον στεφοδότην Χριστόν  μεγαλύνοντες.

Μεγαλυνάριον.
Δόσιν  Θεοδότη  πανευπρεπή,  ούς ετιθηνήσω, ευσεβείας τη απαρχή,  τω Θεώ προσφέρεις, αθλητικοίς αγώσι, μεθ’ ών καὶ δοξασθείσα, ημῶών μνημόνευε.

Ο Άγιος Καλλίνικος ο Μάρτυρας

Καταγόταν  από  την  Κιλικία.  Με  ιδιαίτερη  ευφράδεια  λόγου,  αλλά και με  πολύ  ζήλο,  δίδασκε  το  Ευαγγέλιο.

Όταν  έφθασε  στην  Αίγυπτο,  φανατικοί  ειδωλολάτρες  εξεγέρθηκαν εναντίον  του,  τον  συνέλαβαν  και  τον οδήγησαν  στον  ηγεμόνα Σακέρδωνα.  Αυτός,  υποκρινόμενος,  έδειξε  ότι  λυπάται,  και  για να κάμψει  το  φρόνημα  του  Καλλινίκου,  ανέφερε  δήθεν  περιστατικά  πρώην γενναίων χριστιανών, που όταν αντίκρισαν τα σκληρά βάσανα, αρνήθηκαν την πίστη τους. Ο Καλλίνικος, αντιλαμβανόμενος την υποκρισία  του  ηγεμόνα,  μειδίασε  και  του   είπε: «Μην  αναβάλλεις, έπαρχε,  να  λάβεις  πείρα  της  δύναμης  με  την οποία  ο  Χριστός  οπλίζει τους γνήσιους πιστούς Του. Γρήγορα ετοίμασε όλα σου τα κολαστήρια όργανα,  φωτιά, ξίφη, τροχούς, μαχαίρια, μαστίγια  και  ότι  άλλο  σκληρό μαρτύριο έχεις. Όλα αυτά και  άλλα περισσότερα και σκληρότερα βασανιστήρια  ποθώ   για  την  αγάπη  του  Χριστού».

Πράγματι,  ο  έπαρχος  τον  μαστίγωσε  σκληρά.  Έσκισε  τις  σάρκες  του με  σιδερένια  νύχια  και  όπως  ήταν  μισοπεθαμένος,  τον  έδεσε  πίσω  από ένα  άγριο   άλογο,  που  τον  έσυρε για  πολλά  χιλιόμετρα. Τόση  ήταν  η λύσσα  του  επάρχου, που πριν ο Καλλίνικος αφήσει την τελευταία του πνοή, τον έριξε μέσα στη φωτιά.       
Έτσι  ένδοξα  πήρε  το  στεφάνι  του  μαρτυρίου.

Απολυτίκιο. Ήχος  γ’.  Θείας  πίστεως.         
Κλήσιν  σύνδρομον,  έχων  τω  βίω,  νίκος  κάλλιστον,  ήρας  εν  άθλοις, καταλλήλως  γεγονώς  ό  προκέκλησαι·  συ  γαρ  καλώς  τον  αγώνα τελέσας  σου,  ως  νικητής  εδοξάσθης  Καλλίνικε.  Μάρτυς  ένδοξε, Χριστόν  τον  Θεόν  ικέτευε,  δωρήσασθαι  ημίν  το  μέγα  έλεος.

Κοντάκιον. Ήχος δ’. Ο υψωθείς εν τω Σταυρώ.     
Ταις επομβρίαις των ενθέων σου λόγων, της ασεβείας κατασβέσας την φλόγα, μερτυρικοίς διέλαμψας αγώσι σοφέ· όθεν και εισέδραμες, τη καμίνω  προθύμως, εκβοών  Καλλίνικε,  τω  ισχύν  σοι  διδόντι· Εν  τω  φωτί με  ίθυνον  τω  σω,  τον  εν  πυρί  σε,  Χριστέ  μεγαλύναντα.

Μεγαλυνάριον.
Άνθραξι των λόγων σου των σοφών, ύλην ασεβείας, καταφλέξας αθλητικώς, ως  τερπνή  θυσία,  δια πυρός προσήχθης, Καλλίνικε παμμάκαρ,  τω  αθλοθέτη  σου.

Ο Άγιος Ιωάννης ο στρατιώτης

Ο  Άγιος  αυτός  υπήρξε  στα  χρόνια  του  Ιουλιανού  του  Παραβάτου  (361) και  ήταν  στρατιώτης  «εις  τα  νούμερα  των  καλουμένων  Ταϊφάλων».

Αυτός  λοιπόν, είχε σταλεί μαζί με άλλους στρατιώτες να καταδιώξει χριστιανούς.  Φαινομενικά  τους  καταδίωκε,  ενώ   στα κρυφά τους βοηθούσε να διαφύγουν, να αντέχουν τα βασανιστήρια, να έχουν τα στοιχειώδη  για  την  αντιμετώπιση  των  ασθενειών  τους  και  άλλα.

Έτσι  θεάρεστα  αφού  πέρασε  τη  ζωή  του  ο  Ιωάννης, αναπαύθηκε ειρηνικά   και  τάφηκε στον Πανδέκτη, τόπο που και οι ξένοι ενταφιάζονταν.
Η   δε  σύναξή  του  γινόταν  στον πρώτο αποστολικό  ναό  του  Αγίου Ιωάννου  του  Θεολόγου.

Οι Άγιοι Πρόχορος, Νικάνωρ, Τίμων και Παρμενάς οι Απόστολοι και Διάκονοι

«Ός εάν θέλη εν ημίν μέγας γενέσθαι, έσται υμών διάκονος». Όποιος, δηλαδή, θέλει να γίνει μέγας μεταξύ σας, είπε  ο  Κύριος,  άς  είναι  υπηρέτης σας  και  άς  μαθαίνει  να  γίνεται  εξυπηρετικός  στους  άλλους.

Σ’  αυτή  την  κατηγορία  ανθρώπων  ανήκαν  και  οι  απόστολοι –  από  τους  70 μαθητές του  Κυρίου – Πρόχορος, Νικάνωρ, Τίμων και Παρμένος. Αυτοί ήταν μεταξύ των επτά εκλεγμένων διακόνων της πρώτης χριστιανικής Εκκλησίας  των  Ιεροσολύμων  (Πράξ.  στ’ 5).

Το έργο τους ήταν να υπηρετούν και να επιστατούν στη διατροφή των       από των  μελών  της  Εκκλησίας,  ιδιαίτερα  των  ορφανών  και  των χηρών.  Αλλά  υπηρετούσαν και στη διάδοση του Θείου Λόγου. Έτσι αργότερα,  ο μεν         Πρόχορος ακολούθησε τον ευαγγελιστή Ιωάννη στη  Μικρά   Ασία,  όπου  έγινε     επίσκοπος Νικομήδειας και αναδείχθηκε  τέλειος  διάκονος  του  επισκοπικού  καθήκοντος.

Ο  δε  Τίμων  υπέστη  μαρτυρικό  θάνατο  στα  Βόστρα  της  Αραβίας,  όπου  είχε σταλεί  να  υπηρετήσει  το  Ευαγγέλιο.

Οι άλλοι δύο, ο Νικάνωρ και ο Παρμένος, πέθαναν στην Ιερουσαλήμ, εκτελώντας το διακονικό τους έργο. Κηδεύθηκαν από τους ίδιους τους Αποστόλους, κάτω από το πένθος όλης της Εκκλησίας, την οποία υπηρέτησαν με τόσο ζήλο και επιτυχία.    
Έτσι, ο καθένας χωριστά, αναδείχθηκε «πιστός διάκονος εν Κυρίω». Δηλαδή  πιστός  διάκονος  στο  έργο  του  Κυρίου.

Απολυτίκιο. Ήχος  δ’. Ταχύ  προκατάλαβε.
Ως  θείοι  συνέκδημοι,  των  Αποστόλων  Χριστού,  θεόθεν  εκρίθητε  διακονείν ευσεβώς,  τω  θείω  πληρώματι,  Πρόχορε  θεηγόρε,  συν  Νικάνορι  άμα,  Τίμων ο  θεοκήρυξ.  Παρμενάς  τε  ο  θείος,  πρεσβεύοντες  τω  Κυρίω,  υπέρ  των ψυχών  ημών.

Κοντάκιον. Ήχος α’. Τον τάφον σου Σωτήρ.         
Διάκονοι σεπτοί, και αυτόπται του Λόγου, και  σκεύη  εκλογής,  ανεδείχθητε πίστει,  Νικάνορος  και  Πρόχορε,  Παρμενά  Τίμων  ένδοξε.  Όθεν  σήμερον,  την ιερών υμών μνήμην, εορτάζομεν, εν ευφροσύνη καρδίας, υμάς μακαρίζοντες.

Μεγαλυνάριον.
Η των Αποστόλων θεία τετράς, Πρόχορε Νικάνορ, και συν Τίμωνι Παρμενά, ως της ευσεβείας διάκονοι και μύσται, μυσταγωγείν  τα  κρείττω, ημάς μη παύσησθε.

Ο Άγιος Ακάκιος ο Μάρτυρας

Ο  Άγιος Ακάκιος, καταγόταν από την Απολλωνία και  μαρτύρησε στα χρόνια του βασιλιά Λικίνιου. Ήταν ένθερμος υποστηρικτής του Ευαγγελίου  και  δεινός  κήρυκάς  του.

Λόγω του έργου του καταγγέλθηκε και βασανίστηκε. Όμως με τη Θεία επέμβαση,  βγήκε  αλάβωτος  από  τα  βασανιστήρια. Έτσι  δεν έπαθε τίποτα  όταν  τον  έριξαν μέσα σε  καζάνι με  βραστό  νερό  και  διασώθηκε από  την  αγριότητα  πεινασμένου  λιονταριού. Βλέποντας αυτά τα θαύματα  ο  έπαρχος  Τερέντιος,  τον  άφησε  ελεύθερο.

Στη  συνέχεια  ο  Άγιος  μετέβη  στην Μίλητο, όπου και συνέχισε το κήρυγμα  του  Ευαγγελίου  και  της  μιας  αληθινής  πίστης  του  Κυρίου. Εκεί  ο  Άγιος  συνελήφθη  και  οδηγήθηκε  στον  ναό  των  ειδώλων  και  με την  απειλή  των  βασανιστηρίων,  θέλησαν  οι  ειδωλολάτρες  να τον κάνουν  να  θυσιάσει  στα  είδωλα.  Ο  Άγιος  Ακάκιος  όμως  με  την  δύναμη της προσευχής του και μόνο, μπόρεσε να συντρίψει τα αγάλματα των ειδώλων.
Γι’ αυτήν του την πράξη αποκεφαλίστηκε. Το άγιο λείψανό του εναποτέθηκε  στην  πόλη  των  Συνάδων.

Η Οσία Ειρήνη η Χρυσοβαλάντου

Υπήρξε  στα  χρόνια  της  βασίλισσας  Θεοδώρας,  που  αναστήλωσε  τις άγιες  εικόνες.

Η  Ειρήνη  καταγόταν  από  την  Καππαδοκία  και  διακρινόταν όχι μόνο για  την  ευσέβειά  της,  αλλά   και  για  την σωματική  ωραιότητά της  και για την ευγενή ανατροφή της. Είχε ζητηθεί λοιπόν σε γάμο, από διακεκριμένο άνδρα του παλατιού και  ξεκίνησε για το Βυζάντιο. Στη διαδρομή  όμως, πέρασε από τη Μονή του Χρυσοβαλάντου και  τόσο ελκύστηκε από  τη  συναναστροφή  των  καλογριών,  ώστε  πήρε  τη  μεγάλη απόφαση  να  παραμείνει μαζί τους. Έτσι  απέρριψε τις κοσμικές δόξες, γύρισε  στην  πατρίδα  της, πούλησε τα υπάρχοντά της, βοηθώντας πολλούς  φτωχούς  και  τα  υπόλοιπα  χρήματα  τα  εναπόθεσε  στη  Μονή.

Έγινε  μοναχή  και  η  ζωή  της  μέσα  στο  μοναστήρι  υπήρξε  πολύ ασκητική  και  αγία.  Όταν πέθανε  η  ηγουμένη,  η  Ειρήνη, παρά  την άρνησή της, ορίστηκε διάδοχός της. Από  τη  νέα της θέση, επετέλεσε  τα καθήκοντά  της  άριστα.  Ο  Θεός  μάλιστα,  την  προίκισε  με  το  προφητικό και  θαυματουργικό  χάρισμα. Έτσι δια  της προσευχής της, απάλλαξε πολλούς από τα δαιμόνια.      
Προαισθάνθηκε  τον  θάνατό  της  και  απεβίωσε  ειρηνικά, γεμάτη  χαρά για  το  ευχάριστο  ουράνιο  ταξίδι  της.

Απολυτίκιον. Ήχος  γ’. Θείας  πίστεως.        
Δόξαν  ρέουσαν,  υπεριδούσα, νύμφη  άμωμος,  ώφθης  Κυρίου,  δι’ ασκήσεως  Οσία  εκλάμψασα·  ως  ούν  Ειρήνη  τυχούσα  του  πόθου  σου, εν  ομονοία  ημάς  διαφύλαττε,  αξιάγαστε, Χριστώ  τω  Θεώ πρεσβεύουσα,  δωρήσασθε  ημίν  το  μέγα  έλεος.

Κοντάκιον. Ήχος γ’. Η Παρθένος σήμερον.
Την του  κόσμου  εύκλειαν,  καταλιπούσα  Οσία,  τω  Χριστώ  νενύμφευσαι, τω Βασιλεί τω αφθάρτω, κάλλεσι, της παρθενίας λελαμπρυσμένη, σκάμμασι, της εγκρατείας πεποικιλμένη· δια τούτο σε Ειρήνη, ο σος Νυμφίος  λαμπρῶώς  εδόξασε.

Μεγαλυνάριον.
Της Καππαδοκίας την καλλονήν, και Χρυσοβαλάντου, οδηγίαν την ασφαλή, την πηγήν θαυμάτων, πηγάζουσαν τω κόσμω, Ειρήνην την  Οσίαν,  ύμνοις  τιμήσωμεν.

Ο Όσιος Παύλος ο Ξηροποταμηνός

Σύμφωνα με τον Σ. Εὐστρατιάδη  η  βιογραφία του  Οσίου  Παύλου,  που βρίσκεται  στο  Νέον  Εκλόγιον,  είναι  τελείως  φανταστική.

Σ’ αυτό  φέρεται  σαν  γιος  του  Βασιλιά  Μιχαήλ  Α’ του  Ραγκαβέ  (811 – 813) και  της θυγατέρας του αυτοκράτορα Νικηφόρου του Γενικού. Ευνουχίστηκε  σε παιδική  ηλικία  και  έφτασε  σε  μεγάλα  ύψη  φιλοσοφίας. Απαρνήθηκε  τον  κόσμο  και  πήγε  στο  Άγιον  Όρος,  όπου  έκτισε  τη Μονή  Ξηροποτάμου, της οποίας και έγινε ηγούμενος. Η αγιορείτικη παράδοση όμως, τον θέλει σύγχρονο του  Αγίου Αθανασίου, ιδρυτή  της Λαύρας.
Του  Οσίου  αυτού  Παύλου,  σώζονται  στη  Μονή  Ξηροποτάμου έξι Κανόνες  στους  Αγίους  40  μάρτυρες,  Κανόνας  ιαμβικός  στον τίμιο σταυρό  και  λόγος  στα  Εισόδια  της  Θεοτόκου.

Απολυτίκιο. Ήχος  πλ. α’. Τον  συνάναρχον  Λόγον.       
Βασιλείου  αξίας  ανταλλαξάμενος,  τον  θεοΰφαντον  τρίβωνα  της  οσίας ζωής,  ως  αστήρ  εωθινός  εν  Άθω  έλαμψας,  και  οδηγείς  φωτιστικώς, Μοναζόντων  τους  χορούς, προς  κτήσιν  την  των  κρειττόνων,  Παύλε Πατέρων  ακρότης,  και  πρεσβευτά  ημών  προς  Κύριον.

Κοντάκιον. Ήχος δ’. Επεφάνης σήμερον.    
Ως  ανάκτων βλάστημα, Παύλε θεόφρον, κληρονόμος άξιος, και υιός ώφθης ευκλεής, τοῦυ  ουρανίου Παντάνακτος, δι’ ισαγγέλου  ζωής  Πάτερ Όσιε.

Μεγαλυνάριον.
Ώφθης  βασιλείας των ουρανών, ως ανάκτων γόνος, κληρονόμος δι’ αρετών· συ  γαρ  Πάτερ  Παύλε,  αγγελικώς  βιώσας, της υπέρ νουν ευκλείας,  λαμπρώς  ηξίωσαι.

Ο Άγιος Παντελεήμων ο Μεγαλομάρτυρας και Ιαματικός

Τον καιρό που τα μαύρα σύννεφα της ειδωλολατρείας σκέπαζαν απειλητικά όλη την οικουμένη, στα τέλη δηλαδή του τρίτου αιώνα μετά Χριστόν, γεννήθηκε στη Νικομήδεια της Μικράς Ασίας ο Άγιος μεγαλομάρτυρας Παντελεήμων. Την εποχή εκείνη αυτοκράτορας της Ρώμης  ήταν  ο  φοβερός  διώκτης  των  Χριστιανών,  ο  Μαξιμιανός.

Ο πατέρας του λεγόταν Ευστόργιος και ήταν  ειδωλολάτρης  αξιωματούχος, μέλος της συγκλήτου. Η μητέρα του λεγόταν Ευβούλη και ήταν θερμή Χριστιανή.  Το  όνομα  που  έδωσαν  στο  παιδί  τους  ήταν  Παντολέον.

Ο Παντολέον ήταν πολύ έξυπνος, ευγενικός, επιμελής, ταπεινός και πράος, γεμάτος αρετή, παρ’ όλο που  ακόμη  δεν  είχε  βαπτιστεί  Χριστιανός. Όταν μεγάλωσε, ο πατέρας του τον παρέδωσε σ’ ένα φημισμένο γιατρό, τον  Ευφρόσυνο ,  για  να  του  διδάξει  την  ιατρική  επιστήμη.  Σε λίγο  καιρό  ο Παντολέον ξεπέρασε όλους τους συνομήλικούς του στην μόρφωση και  όλοι μιλούσαν  με  θαυμασμό  για  το  χαρακτήρα  του.  Ο  ίδιος ο αυτοκράτορας, μαθαίνοντας για την αρετή και την εξυπνάδα του, τον προόριζε για να γίνει  γιατρός  στο  παλάτι,  ο  γιατρός  των  ανακτόρων.

Τον ίδιο  καιρό  ο  γέροντας  ιερέας  της  Νικομήδειας  Ερμόλαος, φωτισμένος από  το  Άγιο   Πνεύμα  κάλεσε  στο  σπίτι  που  κρυβόταν  τον  Παντολέοντα  για να τον γνωρίσει. Αφού συνομίλησαν για πολλή ώρα, ο Ερμόλαος κατενθουσιάστηκε  από  τις  αρετές  που  κοσμούσαν  το νέο  και  ἀποφάσισε  να του γνωρίσει την πίστη στο  Χριστό.  Έτσι  αναπτύχθηκε  ανάμεσά  τους  μια άριστη  πνευματική  σχέση.  Ο  Παντολέον  επισκεπτόταν καθημερινά  τον Άγιο Ερμόλαο και απολάμβανε τους Χριστιανικούς του λόγους. Στερεωνόταν  έτσι, σιγά - σιγά,  στην  αληθινή  πίστη.

Ένα εντυπωσιακό γεγονός κάνει τον Παντολέοντα να πάρει τη  σοβαρή  και γενναία  απόφαση να δεχθεί το Άγιο Βάπτισμα, να γίνει Χριστιανός. Ενώ περπατούσε  στον  δρόμο  συνάντησε  ένα  παιδί  που  το  δάγκωσε  μία  οχιά  και πέθανε. Λέει λοιπόν στον εαυτό του: Θα προσευχηθώ στο Χριστό να αναστήσει  αυτό  το  παιδί  και άν πράγματι το παιδί  αναστηθεί,  εγώ  πια  δεν υπάρχει  λόγος  να  καθυστερώ  την  βάπτισή μου, θα γίνω  Χριστιανός, θα πιστέψω ότι ο Χριστός είναι ο Θεός ο αληθινός, ο Σωτήρας του κόσμου. Αυτά σκέφτηκε και προσευχήθηκε θερμά  στον Κύριο. Αμέσως το παιδί ζωντάνεψε  και  το  φίδι  πέθανε.

Γεμάτος  χαρά  ο  Παντολέον  τρέχει  στο  γέροντα  Ερμόλαο,  του  διηγείται  το θαύμα  και  του  ζητά  να  τον  βαπτίσει.  Και  ο  Ερμόλαος, επειδή γνώριζε ποιος οδηγείται στην τελειότητα, γεμάτος  συγκίνηση  οδήγησε  στο  φωτισμό   του Θείου  Βαπτίσματος  τον  Παντολέοντα.

Από τότε ο Παντολέον έγινε ανάργυρος ιατρός. Θεράπευε με τη  δύναμη του  Ιησού Χριστού τους ασθενείς, χωρίς να παίρνει καθόλου χρήματα. Ακόμη, όταν εύρισκε φτωχούς τους βοηθούσε ποικιλότροπα,  δίνοντάς  τους χρήματα και  άλλα  αναγκαία  είδη.  Ένα  από  τα  πιο  εντυπωσιακά  θαύματα του Αγίου ήταν η θεραπεία ενός τυφλού, με τη δύναμη και πάλι του παντοδύναμου  Θεού  μας,  του  Χριστού.

Οι θαυμαστές θεραπείες του Αγίου προκάλεσαν το θαυμασμό των κατοίκων της Νικομήδειας, αλλά και το μίσος και το φθόνο των άλλων ιατρών της πόλης. Οι τελευταίοι κατάγγειλαν τον Παντολέοντα  στον αυτοκράτορα  Μαξιμιανό,  τον  φοβερό  αυτό  διώκτη  του  Χριστιανισμού.

Ο  Μαξιμιανός  κάλεσε  τον  Άγιο  στα  ανάκτορα  για να ζητήσει  εξηγήσεις.  Ο Άγιος  ομολόγησε  με  θάρρος  ότι  είναι  Χριστιανός.  Ο  αυτοκράτορας  στην αρχή  προσπάθησε  να  τον  πείσει  με  διάφορες  κολακείες  και  υποσχέσεις  να αρνηθεί  το  Χριστό  και  να  θυσιάσει  στα  είδωλα.  Ο  Παντολέον  όμως  έμεινε πιστός  και  ακλόνητος.  Δεν  αρνήθηκε.  Δεν  πρόδωσε  το  Χριστό.

Ο αυτοκράτορας εξαγριωμένος, διέταξε φοβερά βασανιστήρια, για να κλονίσει  τον  Άγιο  και  να  τον  εξαναγκάσει  να  θυσιάσει  στα  είδωλα.

Οι στρατιώτες του αυτοκράτορα, άρχισαν να του ξέουν τη σάρκα με μαχαίρια  και  να  καίνε  τις  πληγές  με  λαμπάδες.  Ο  Χριστός,  όμως,  ήλθε  σε βοήθεια του Αγίου και του θεράπευσε τις πληγές, φωτίζοντάς τον  με αστραπές.  Στη  συνέχεια  έβαλαν  τον Παντολέοντα μέσα σε ένα  καζάνι  που έβραζε.  Με  τη  βοήθεια  όμως  και  πάλι  του  Θεού  ο  Άγιος  έμεινε σώος και αβλαβής και η φωτιά θαυματουργικά έσβησε. Ακολούθως βύθισαν τον Άγιο  στα  βάθη  της  θάλασσας, αφού  έδεσαν  στο  λαιμό  του  μια  τεράστια πέτρα. Ο   Χριστός, όμως, έκανε την πέτρα πιο ελαφριά  από φύλλο και  έδωσε στον  Παντολέων  την  δύναμη  να  περπατά  πάνω  στα  νερά. Έτσι  σώος  και αβλαβής, βγήκε στη στεριά. Στη συνέχεια έρριξαν τον  Άγιο  σε  πεινασμένα άγρια θηρία. Όμως τα  ζώα,  αντί  να  τον  κατασπαράξουν,  έγλειφαν  ήρεμα και  ειρηνικά  με  τη  γλώσσα  τους  τα  πόδια του,  κουνόντας  τις  ουρές  τους.

Έκπληκτος αλλά και εξαγριωμένος ο ηγέμονας, διατάσσει τον αποκεφαλισμό του Αγίου. Θαυματουργικός το  ξίφος  λυγίζει  και  αντί  αίμα τρέχει  γάλα.  Λίγο  πριν  από  το  μαρτυρικό  δια  αποκεφαλισμού  θάνατο  του Αγίου,  ακούσθηκε  φωνή  απ’  τον  ουρανό.  Ήταν  η  φωνή  του  Θεού  που  του έδωσε το όνομα Παντελεήμων, που σημαίνει τον Άγιο που όλους τους βοηθά  και  τους  ελεεί  ακόμη  και  τους  εχθρούς  του.

 
Το Τίμιο Σώμα του Αγίου τάφηκε με τιμές από τους Χριστιανούς. Η εκκλησία  μας  τιμά  την  μνήμη  του  την  27^η  Ιουλίου.

Απολυτίκιον. Ήχος  γ’.   
Αθλοφόρε  Άγιε  και  ιματικέ  Παντελεήμον,  πρέσβευε  τω  ελεήμονι  Θεώ, ίνα  πταισμάτων  άφεσιν,  παράσχη  ταις  ψυχαίς  ημών.

 

Έτερον  Απολυτίκιον. Ήχος  γ’. Θείας  πίστεως.

Χάριν  ένθεον  εισδεδεγμένος, ρώσιν  άφθονον  αεί  παρέχεις,  και  ψυχών  τε και  σωμάτων  την  ίασιν,  τοις  τω  αγίω  ναώ  σου  προστρέχουσι, Παντελεήμον  ελέους  θησαύρισμα.  Μάρτυς  ένδοξε,  Χριστόν  τον  Θεόν ικέτευε,  δωρήσασθαι  ημίν  το  μέγα  έλεος.

Κοντάκιον. Ήχος πλ. α’. Αυτόμελον. 
Μιμητής υπάρχων του ελεήμονος, και ιαμάτων την χάριν παρ’ αυτού κομισάμενος,  Αθλοφόρε  και  Μάρτυς  Χριστού  του  Θεού,  ταις  ευχαίς  σου, τας  ψυχικάς  ημών  νόσους  θεράπευσον, απελαύνων  του  αεί πολεμίου τα σκάνδαλα,  εκ  των  βοώντων  απαύστως·  Σώσον  ημάς  Κύριε.

Μεγαλυνάριον.
Ρείθρα  ιαμάτων  ως  εκ  πηγής,  χάριτι  θαυμάτων,  βλύζει  χρήζουσι  δωρεάν,  ο Παντελεήμων, ο πάνσοφος ακέστωρ· οι ρώσεως διψώντες,  δεύτε  αρύσασθε.