Σύναξις Υπεραγίας Θεοτόκου της Παραμυθίας

Το έτος 807 μ.Χ. κατά την ημέρα αυτή και ενώ ο ηγούμενος της Μονής Βατοπαιδίου  ήταν μέσα στο ναό, άκουσε ξαφνικά μέσα από την εικόνα τη φωνή της Θεοτόκου, που του είπε να μην ανοίξουν εκείνη την ημέρα τις πύλες της μονής, επειδή παραμόνευαν οι πειρατές. Έκπληκτος ο ηγούμενος είδε αμέσως ότι το πρόσωπο της Θεοτόκου έγινε ζωντανό, ομοίως και του βασταζόμενου στην αγκαλιά της Ιησού Χριστού, ο οποίος σήκωσε το δεξί του χέρι και πήγε με αυτό να καλύψει το στόμα της Παναγίας. Αλλά αμέσως η Παντάνασσα κράτησε το χέρι του Μονογενούς Υιού της και προς τούτο  έκλινε δεξιότερα το πρόσωπό της και σχεδόν είπε τους ίδιους λόγους.    
Ο ηγούμενος αμέσως κάλεσε τους μοναχούς, οι οποίοι θαύμασαν το γεγονός και διαπίστωσαν  ότι  η  εικόνα  είχε  λάβει  άλλη  μορφή  και  σχηματισμό  διαφορετικό.

Απολυτίκιον. Ήχος α’. Της ερήμου πολίτης.          
Παραμύθιον θείον και προπύργιον άσειστον, την σεπτήν σου Εικόνα, Θεοτόκε κεκτήμεθα· εκ ταύτης γαρ παρέχεις μυστικώς, ημίν παραμυθίαν και ισχύν, τοις εν πίστει εκβοώσί σοι εκ ψυχής, Παραμυθία Δέσποινα· δόξα τοις θαυμασίοις σου Αγνή, δόξα τη ση χρηστότητι, δόξα τη  προς  ημάς παραμυθία  Άχραντε.

Κοντάκιον. Ήχος πλ. δ’. Τη  υπερμάχω.

Τη  κραταιά σου προστασία καταφεύγοντες

Παραμυθία  Θεοτόκε  Αειπάρθενε

Από  πάσης  εκλυτρούμεθα  επηρείας.

Αλλ’ ως  βρύσις  συμπαθείας  ανεξάντλητος

Παραμυθήσαι ημάς εν περιστάσεσι     
Τους  βοώντάς  σοι·  χαίρε  πάντων  βοήθεια.

Μεγαλυνάριον.
Βρύει η Εικών σου η ιερά, κρουνούς συμπαθείας, μυστική σου επισκοπή, και παραμυθείται, τους πίστει προσιόντας· διο Παραμυθία, σε μεγαλύνομεν.