Ο Όσιος Βενέδικτος ο εκ Νουρσίας

Ο Όσιος Βενέδικτος γεννήθηκε το έτος 480 μ.Χ. στην επαρχία Νουρσίας της Ουμβρίας. Οι γονείς του τον έστειλαν να σπουδάσει στη Ρώμη, αλλά  η χλιδή της πρωτεύουσας είχε  ως  αποτέλεσμα να φουντώσει στην ψυχή του η επιθυμία του μοναχικού  βίου. Όταν έχασε τους γονείς του, η τροφός  του ανέλαβε την κηδεμονία εκείνου και της  αδελφής του  Αγίας  Σχολαστικής. Σε ηλικία είκοσι ετών εγκατέλειψε την οικογένειά του και αφιερώθηκε στον  Θεό.

Αρχικά  ασκήτεψε στο  Αφίλε, βορειοανατολικά της Ρώμης και κατόπιν σε δυσπρόσιτο σπήλαιο του Σουμπιάκο. Εκεί έζησε τρία χρόνια  αυστηράς ασκήσεως και μελέτης. Στην συνέχεια κλήθηκε  ηγούμενος  της γειτονικής μονής του Βικοβάρο, αλλά οι μοναχοί γρήγορα αντέδρασαν λόγω της αυστηράς  ασκήσεως, στην  οποία  υπέβαλε  αυτούς ο νέος  ηγούμενος  και ζήτησαν να τον δηλητηριάσουν. Ο Όσιος, αφού γλύτωσε με θαυματουργικό τρόπο, επέστρεψε στο ερημητήριό του στο Σουμπιάκο, όπου ίδρυσε επάνω στους βράχους δώδεκα κοινόβια, το καθένα με  δώδεκα μοναχούς, εκ των οποίων προΐστατο ένας ως ηγούμενος. Οι μαθητές  γύρω του άρχισαν να πληθαίνουν και μεταξύ αυτών συγκαταλέγονταν και  νέοι ευγενών  οικογενειών.

Όμως, μετά από λίγο, λόγῳ ραδιουργιών ενός κληρικού με το όνομα Φλωρέντιος, αναγκάσθηκε κατά το έτος 529 μ.Χ., να εγκαταλείψει το προσφιλές ερημητήριό του και να έλθει στο όρος Κασσίνο της  Καμπανίας, κοντά στην Καπούη. Εκεί ο Όσιος ίδρυσε δυο ναΐσκους, που αφιέρωσε στον Άγιο  Ιωάννη τον Πρόδρομο και τον Άγιο Μαρτίνο και την περιώνυμη μονή του όρους Κασσίνο, όπου έγραψε και τον περίφημο Κανόνα  του.

Με  τη Χάρη του  Θεού, ο Όσιος  απέκτησε το χάρισμα της  διορατικότητας. Δίδασκε πάντοτε στους μαθητές του με τη ζύμη της Θείας Δικαιοσύνης και κατέβαλε κάθε προσπάθεια για την πνευματική τους προκοπή. Τους έλεγε να ελπίζουν στον Θεό, εάν βλέπουν καλό να μην το αποδίδουν  στον εαυτό  τους  αλλά στον Κύριο, να  φοβούνται  την ημέρα της κρίσεως και  να επιθυμούν με όλη τους την καρδιά  την αιώνια  ζωή. Επίσης διαλαλούσε ότι ο επί γης βίος του ανθρώπου είναι κλίμακα που ανυψώνεται στον ουρανό, εάν η καρδιά είναι ταπεινή. Ανεβαίνουμε την πρώτη  βαθμίδα  της ταπεινοφροσύνης, εάν ενθυμούμαστε αδιαλείπτως τον Θεό. Η δεύτερη βαθμίδα της ταπεινοφροσύνης είναι να μην ικανοποιούμε τις επιθυμίες μας, αλλά να πράττουμε τα έργα του Κυρίου. Η τρίτη είναι η πλήρης υπακοή. Η τέταρτη είναι η υπομονή και η προσκαρτερία. Η πέμπτη εκφράζεται δια της ταπεινής  εξαγορεύσεως των λογισμών. Η έκτη είναι  η αυτομεμψία και, τέλος, η εβδόμη είναι η  βαθιά  αίσθηση  της  αναξιότητάς μας.

Ο  Όσιος Βενέδικτος  κοιμήθηκε  με  ειρήνη  μεταξύ των ετών 543 – 547 μ.Χ. Κατά τον βιογράφο του, έξι ημέρες πριν τον θάνατό του παρήγγειλε να του ετοιμάσουν τον τάφο, την δε τελευταία ημέρα να τον μεταφέρουν στο ναό, όπου, αφού μετέλαβε των Αχράντων Μυστηρίων και προσευχήθηκε, παρέδωσε το πνεύμα. Το ιερό λείψανο αυτού, ενταφιάσθηκε στο ναΐσκο του Προδρόμου, εκεί όπου άλλοτε υψωνόταν το ιερό του Απόλλωνος. Κοντά στον Όσιο ενταφιάσθηκε και η αδελφή του Σχολαστική.
Ο βίος του Οσίου Βενεδίκτου γράφτηκε στη λατινική γλώσσα από τον Άγιο Γρηγόριο τον Διάλογο και μεταφράστηκε στην ελληνική από τον Πάπα Ρώμης Ζαχαρία (741 – 752 μ.Χ.), ο οποίος ήταν Έλληνας  από την Καλαβρία.

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος α’. Τῆς ἐρήμου πολίτης.         
Τὴν φερώνυμον κλῆσιν ἀληθεύουσαν ἔδειξας, τοῖς ἀσκητικοῖς σου ἀγῶσι, θεοφόρε Βενέδικτε· υἱὸς γὰρ εὐλογίας τεθηλώς, ἀρχέτυπον ἐγένου καὶ κανών, τοῖς ἐκ πόθου μιμουμένοις τὴν σὴν ζωήν, καὶ ὁμοφώνως κράζουσι· δόξα τῷ δεδωκότι σοι ἰσχύν, δόξα τῷ σὲ στεφανώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργοῦντι διὰ σοῦ, πᾶσιν ἰάματα.

Κοντάκιον. Ἦχος πλ. δ’. Τῇ ὑπερμάχῳ.

Ἀνατολῆς τῆς νοητῆς φωστὴρ γενόμενος

Τῶν ἐν τῇ Δύσει Μοναστῶν ὤφθης διδάσκαλος

Διὰ βίου τε καὶ λόγου τούτους παιδεύων.

Ἀλλ’ ἱδρῶσι τῶν λαμπρῶν κατορθωμάτων σου

Τῶν παθῶν ἡμῶν τὸν ῥύπον ἀποκάθαρον     
Τῶν βοώντων σοι, χαίροις Πάτερ Βενέδικτε.

Μεγαλυνάριον.
Χαίροις τῶν Ὁσίων ἡ καλλονή, καὶ τῶν ἐν τῇ Δύσει Μοναζόντων ὁ χαρακτήρ· χαίροις θεοδρόμου, ζωῆς ὁ ὑποφήτης, Βενέδικτε τρισμάκαρ, ἀξιοθαύμαστε