Ὁμιλία ποὺ ἔγινε στὶς 12-1-2014 στὸν Ἱερὸ Ναὸ Ἁγ. Αἰκατερίνης Σ.Σ. Ἰωαννίδη

Ὁμιλία

Στὴ Κυριακὴ μετὰ τὰ Φῶτα

«Μετανοεῖτε, ἤγγικε γὰρ ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν»

            Κυριακὴ μετὰ τὰ Φῶτα, ἀγαπητοί μου, καὶ ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία θέλοντας νὰ μᾶς βγάλει ἀπὸ τὸ σκοτάδι τῆς ἁμαρτίας μᾶς κηρύττει τὴ μετάνοια. Ὁ Κύριος μάλιστα σήμερα κηρύττει καὶ λέει τὰ ἴδια καὶ ἀπαράλακτα λόγια τοῦ προφήτου καὶ βαπτιστοῦ Του Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου͐ «μετανοεῖτε, λέει, διότι ἔφθασε ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν».

            Ποῦ ἔφθασε ὅμως ἀδελφοί μου; Ἔφθασε μετὰ τὸ βάπτισμά μας στὴ Κολυμβήθρα τῆς Ἐκκλησίας, ὅταν γίναμε μέλη τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ.

            Τὸ κήρυγμα τῆς μετανοίας λοιπὸν δὲν εἶναι ξεπερασμένο καὶ δὲν ἔχασε ποτὲ τὴν ἐπικαιρότητά του. Δὲν εἶναι μόνο γιὰ τὴν ἐποχὴ τοῦ Χριστοῦ καὶ τῶν Ἀποστόλων, οὔτε μόνο γιὰ τὴν ἐποχὴ  τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας ἀλλὰ πολὺ περισσότερο εἶναι ἐπίκαιρο στὴν ἐποχή μας. Διότι σήμερα ὁ ἄνθρωπος ἤ τοὐλάχιστον οἱ περισσότεροι θεωροῦν τὴν ἁμαρτία ὡς κάτι τὸ πολὺ φυσικὸ καὶ τὴ στεφανώνουν ἀντὶ νὰ τὴ καταδικάζουν. Καὶ μοιάζουν μὲ τοὺς εἰδωλολάτρες προγόνους μας ποὺ θεωροῦσαν τὴ ζωὴ τῆς ἁμαρτίας ὄχι ὡς ἀρρωσστημένη κατάσταση ποὺ χρειάζεται θεραπεία ἀλλὰ ὡς μεγάλη ἀρετή.

            Ἀλλὰ κι ἐμεῖς ποὺ εἴμαστε χριστιανοί, δυστυχῶς, δὲν ἔχουμε συνειδητοποιήσει τὴν ἁμαρτωλότητά μας καὶ νομίζουμε πὼς εἴμαστε καλοὶ χριστιανοί, ἀφοῦ ἐρχώμαστε τακτκὰ ἐκκλησία, ἀφοῦ ἀνάβουμε τὸ κερί μας, ἀφοῦ κάνουμε διάφορες δωρεές, ἀφοῦ κοινωνοῦμε τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων. Ξεχνοῦμε ὅμως ὅτι ὁ Χριστὸς δὲν θέλει τὶς προσφορές μας ἄν ἐμεῖς  δὲν καθαρίσουμε διὰ μετανοίας τὶς ψυχές μας ἀπὸ κάθε τι ποὺ μᾶς κάνει ἐχθροὺς τοῦ Θεοῦ μας.

            Μετάνοια ὅμως δὲν σημαίνει μετανοῶ μιὰ στιγμὴ καὶ μετὰ ξαναπέφτω μὲ τὴ θέλησή μου στὰ πάθη. Μετάνοια σημαίνει ἀλλαγὴ ζωῆς καὶ ἀγῶνα νὰ μὴν ἐπαναλάβω μὲ τὴ δική μου βούληση τὶς ἴδιες ἁμαρτίες. Καὶ λέμε μὲ τὴ δική μας βούληση γιατὶ ὡς ἀδύνατοι ἄνθρωποι μπορεῖ νὰ πέσουμε πάλι σὲ πειρασμοὺς τοῦ διαβόλου.

            Στὸν ἀγῶνα ὅμως αὐτὸ δὲν εἴμαστε μόνοι͐ ἔχουμε τὸ Χριστὸ ποὺ ἄν κάνουμε ἐμεῖς ἕνα βῆμα μὲ τὴ μετάνοιά μας Ἐκεῖνος μᾶς βοηθᾶ νὰ νικήσουμε ὅλους αὐτοὺς τοὺς πνευματικοὺς κινδύνους καὶ μᾶς φωτίζει δείχνοντάς μας τὸ δρόμο ποὺ ὁδηγεῖ στὴν πνευματικὴ ζωή.

            Αὐτὸ τὸ σκοπὸ ἄλλωστε ἐξυπηρετοῦν οἱ ἑορτὲς τῆς Ἐκκλησίας μας. Δὲν γίνονται τυπικά, ἁπλὰ γιὰ νὰ γίνονται, ἀλλὰ γιὰ νὰ παίρνουμε παραδείγματα ἁγίας ζωῆς, ὅπως γιὰ παράδειγμα τοῦ Προδρόμου, τοῦ πρώτου ἐρημίτη καὶ ἀσκητῆ. Παρὰ τὸ γεγονὸς ὅτι ὁ Πρόδρομος ἐκ κοιλίας μητρός του εἶχε ἐντὸς του τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, γιὰ νὰ μᾶς διδάξει τὴν ἐγκράτεια ἔζησε ἀπὸ πολὺ μικρὸς στὴν ἔρημο τοῦ Ἰορδάνη πολὺ λιτὰ καὶ ἁπλά. Καὶ τὴν ἐγκράτεια αὐτὴ δὲν τὴ διδάσκει ὁ Πρόδρομος μόνο στοὺς ἐρημίτες ἤ ἀσκητὲς ἤ μοναχοὺς ἀλλὰ σὲ ὅλους, ἀκόμη καὶ στοὺς λαϊκοὺς ποὺ ζοῦν στὸ κόσμο.

            Ὅσο ἔχουμε κτισμένο τὸ σπίτι τῆς ψυχῆς  μας σὲ σαθρὰ θεμέλια κινδυνεύει αὐτὸ τὸ σπίτι νὰ γκρεμίσει. Ἄς χτίσουμε λοιπὸν αὐτὸ τὸ σπίτι διὰ μετανοίας πάνω στὴ πίστη τοῦ Χριστοῦ καὶ κατόπιν ἄς ἀλλάξουμε ζωὴ ἐπιστρέφοντας σὰν τὸν ἄσωτο υἱὸ στὸ σπίτι τοῦ  Πατέρα μας, στὸ σπίτι τοῦ Χριστοῦ ποὺ εἶναι ἡ Ἐκκλησία μας.

            Χρειάζεται ὅμως, ἀδελφοί μου, νὰ εἶναι ἡ χριστιανική μας ζωὴ ἀληθινὴ καὶ ὄχι ὑποκριτική. Διότι ἀκόμα καὶ ὅλο τὸ κόσμο νὰ κοροϊδέψουμε τὸ Θεὸ ὅμως κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ τὸν ξεγελάσει. Γι’αὐτό, μὲ ταπείνωση νὰ ἀναγνωρίζουμε τὰ ἐλαττώμματά μας καὶ σ’ὅλη μας τὴ ζωὴ νὰ μετανοῦμε, προκειμένου νὰ ἔρθει μέσα μας ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν. Κι ὅταν  ἡ ζωή μας ἀποκηρύσσει τὸ κακὸ καὶ τὴν ἁμαρτία εἶναι σίγουρο πὼς θὰ συνδεθεῖ ἡ ζωή μας μὲ τὸν Ἀρχηγὸ τῆς Ζωῆς,τὸν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό.

        Γιὰ νὰ μπεῖ μέσα στὴ ψυχή μας ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ χρειάζεται νὰ ἀφαιρέσουμε τὰ ἐμπόδια ποὺ ἐμποδίζουν τρόπον τινα τὸ Θεὸ νὰ μᾶς στείλει τὸν ἁγιασμό του. Καὶ λέμε ὅτι ὁ Θεὸς ἐμποδίζεται ὄχι γιατὶ δὲν μπορεῖ διὰ τῆς βίας νὰ στείλει στὶς ψυχές  μας τὰ χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ποὺ ἔστειλε, καθὼς ἀκούσαμε στὸ ἀποστολικὸ Ἀνάγνωσμα, στοὺς Ἀποστόλους͐ μπορεῖ ἀλλὰ δὲν θέλει γιατὶ ἔπλασε τὸν ἄνθρωπο ἐλεύθερο καὶ θέλει ἐλεύθερα ὁ ἄνθρωπος νὰ ἀποδεχτεῖ τὴ Χάρη Του.

            Καὶ ὅπως ἀκούσαμε στὴν πρὸς Ἐφεσίους ἐπιστολὴ ὁ Θεὸς ἔκανε τοὺς μὲν ἀποστόλους, τοὺς δὲ ποιμένας καὶ διδάσκαλους, ἄλλους δὲ ἔδωκε χαρίσματα ἰαμάτων κλπ. Σήμερα πάλι ὅταν προσευχώμαστε, τὶς γνωστὲς προσευχές, τὸ Πάτερ ἡμῶν, τὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως, τὸ Βασιλεῦ Οὐράνιε… ἤ καὶ τὸ ἁπλὸ «Κύριε ἐλέησον» ἄν γίνονται μὲ πίστη στὸ Χριστὸ καθαρίζοντας τὶς ψυχές μας μὲ τὸ φάρμακο τῆς μετανοίας θὰ θεωροῦνται πάντα ἐπίκαιρες. Μήπως τὸ Εὐαγγέλιο δὲν τὸ διαβάζουμε κάθε ἔτος; Ἔχασε μήπως τὴν ἐπικαιρότητά του;Ὅχι βέβαια. Βέβαια ἄν κάνουμε τὶς προσευχὲς αὐτὲς παπαγαλιστὶ εἶναι σίγουρο πὼς κάποτε θὰ τὶς βαρεθοῦμε μὲ τὴ συχνὴ ἐπανάληψη.

            Καὶ κάτι ἀκόμη, ἀδελφοί μου, ἀκόμα καὶ ὅταν τὶς λέμε αὐτὲς τὶς προσευχὲς ἀμετανόητοι δὲν «πληρώνουν» τὶς ἄδειες ψυχἐς μας.

            Τελικὰ ὅμως, τί σημαίνει βάζω ἀρχὴ μετανοίας στὴ ζωή μου; Δὲν σημαίνει τίποτα ἄλλο ἀπ’τὸ νὰ σηκώνωμε τὸ πρί καὶ νὰ προσεύχομε σὰν νὰ εἶναι   ἡ πρώτη καὶ τελευταία μέρα τῆς ζωῆς μας. Νὰ προσευχηθοῦμε ἄκόμα ταπεινὰ εὐχαριστώντας τὸ Θεὸ ποὺ διὰ τοῦ ἁγίου βαπτίσματος μᾶς ἔδωσε τὰ  Χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Καὶ νὰ τὸν εὐχαριστοῦμε ἐπίσης τὸ Θεὸ ποὺ δὲν μᾶς ἄφησε ἀλλὰ μᾶς ἔδωσε καὶ δεύτερο βάπτισμα, τὸ βἀπτισμα τῆς μετανοίας, τὸ ὁποῖο ἀνοίγει τὴν πόρτα τῆς ψυχῆς μας καὶ βάζει μέσα της τὸ Σωτήρα Χριστό.

            Ἀδελφοί μου! Ἔτσι εὐχαριστιέται πραγματικὰ ὁ πιστὸς χριστιανός. Δὲν εὐχαριστιέται μὲ τὴ φιληδονία ἤ τὴν ἀπόκτηση ἄφθονου πλούτου καὶ ὑλικῶν ἀγαθῶν ἀλλὰ μὲ συχνὸ ἐκκλησιασμὸ καὶ μελέτη πολλῶν ἐκκλησιαστικῶν βιβλίων͐ γεμίζει χαρὰ ἐπίσης τὶς ψυχὲς τῶν χριστιανῶν, πρέπει μᾶλλον νὰ τὶς γεμίζει ἡ ἀγάπη τῆς προσευχῆς εἴτε κατ’ἰδίαν εἴτε καὶ δημόσια, στὴν ἐκκλησία. Εὔχομε ὁ Κύριος νὰ μᾶς φωτίσει ὅλου μας, μιὰ καὶ σήμερα, ποὺ εἶναι Κυριακὴ μετὰ τὰ Φῶτα, σήμερα ποὺ δὲν ἔχουν περάσει πολλὲς ἡμέρες ἀπὸ τὴν ἡμέρα τῶν Θεοφανείων, νὰ μᾶς φωτίσει ὁ Κύριος νὰ κάνουμε ἀρχὴ μετανοίας, γιὰ νὰ ἔλθει μέσα μας ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ ἡ Σωτήριος. Ἀμὴν!