Ο Όσιος Τίτος ο Θαυματουργός

Ο Όσιος Τίτος ο Θαυματουργός είχε ένθεο ζήλο προς την μοναχική πολιτεία από νεαρή ηλικία. Έτσι προσήλθε σε κοινόβιο και επιδόθηκε στην άσκηση, στην οποία διέπρεψε μεταξύ των συνασκητών του για την εγκράτεια, την καθαρότητα του βίου και τις αρετές του, που τον ανέδειξαν και ηγούμενο της μονής. Αξιώθηκε δε να λάβει από τον Θεό και το χάρισμα της θαυματουργίας.
Έτσι αφού έζησε ο Όσιος Τίτος και διέλαμψε στην ενάρετη πολιτεία, κοιμήθηκε με ειρήνη.

Ἀπολυτίκιον. Ἦχος δ’. Ὁ ὑψωθεὶς ἐν τῷ Σταυρῷ.
Ἀνατεθεὶς ἀπὸ παιδὸς τῷ Κυρίῳ, ἀγγελικῶς ἐπολιτεύσω ἐν κόσμῳ, καὶ τῶν θαυμάτων εἴληφας τὴν χάριν ἐκ Θεοῦ· ὅθεν ἐχρημάτισας, Μοναζόντων ἀλείπτης, Τίτε παμμακάριστε, καὶ σοφὸς οἰκονόμος· ἀλλὰ μὴ παύσῃ Πάτερ ἐκτενῶς, ὑπὲρ τοῦ κόσμου, Θεὸν ἱλεούμενος.

Κοντάκιον. Ἦχος δ’. Ἐπεφάνης σήμερον.   
Ἐγκρατείας ἄνθραξι, σαυτὸν καθάρας, ἀρετῶν ἐξήστραψας, φωτοειδεῖς μαρμαρυγάς, καταφαιδρύνων τοὺς ψάλλοντας· χαίροις ὦ Τίτε, Πατέρων ἀγλάϊσμα.

Μεγαλυνάριον.
Χαίροις τῶν Πατέρων ὑπογραμμός, καὶ τῶν Μοναζόντων, προμηθέστατος ὁδηγός· χαίροις εὐσεβείας, ἑδραίωμα καὶ στῦλος, θαυματοφόρε Τίτε, Τριάδος τέμενος.