Ὁ Ἅγιος Σεβηριανὸς ὁ Μεγαλομάρτυρας

Μαρτύρησε στὰ χρόνια του βασιλιὰ Λικινίου. Καταγόταν ἀπὸ τὴ Σεβάστεια καὶ τὸν διέκρινε θερμὸς ζῆλος, μὲ τὸν ὁποῖο ὑπηρετοῦσε τὸ Εὐαγγέλιο. Χρησιμοποιοῦσε τὰ πλούτη του γιὰ τοὺς φτωχοὺς καὶ γιὰ τοὺς φυλακισμένους χριστιανούς. Εἶχε φέρει πολλοὺς στὴν χριστιανικὴ πίστη καὶ ἀρκετοὺς εἶχε ἐνθαρρύνει νὰ ὑποστοῦν καρτερικὰ καὶ νικηφόρα τὸ μαρτύριο. Ὅλα αὐτὰ ἔκαναν τὸν αἱμοβόρο ἡγεμόνα Λυσία νὰ καλέσει τὸν Σεβηριανὸ στὴν Καισαρεία. Ἐκεῖ, ἀφοῦ ἀπέτυχε στὴν προσπάθειά του νὰ κάμψει τὸ φρόνημα τοῦ Ἁγίου, διέταξε νὰ τὸν μαστιγώσουν μὲ νεῦρα βοδιοῦ. Κατόπιν, ξέσχισαν τὶς σάρκες του μὲ σιδερένια νύχια, ἔτσι ὥστε τὸ αἷμα νὰ τρέχει σὰν χείμαρρος. Οἱ πόνοι ἦταν ἀφόρητοι καὶ οἱ πληγὲς μεγάλες καὶ βαριές. Ἡ ὑπομονή, ὅμως, τοῦ Σεβηριανοῦ ἦταν ἰσχυρότερη καὶ ἀναφώνησε πρὸς τὸν Κύριο θερμὴ προσευχή, τὴν ὁποία πρέπει νὰ χρησιμοποιεῖ κάθε ἀγωνιζόμενος χριστιανός, σὲ καιρὸ δοκιμασιῶν: «Κύριε Ἰησοῦ, ὁ ποιῶν θαυμάσια, ὁ ἐπὶ τοῦ σταυροῦ κρεμασθεῖς καὶ τὸν ὑπερήφανον τοιουτοτρόπως καταβολῶν, ὁ μέχρι καὶ σήμερον δι’ ὑπερθαυμάτων ἔργων μεγαλυνόμενος, ἐλθὲ νὰ μὲ σώσῃς, καὶ τὸν μὲν βραχίονα τοῦ πονηροῦ ἁμαρτωλοῦ σύντριψαν, τᾶς δὲ ἰδικές μου δυνάμεις σύσφιγξον, ἀγαθέ, καὶ δός μοι τὸν ἀγῶνα τοῦτον νὰ διανύσω τοῦ μαρτυρίου». Καὶ ἡ βοήθεια ᾖλθε. Ἡ ψυχὴ του ἔμεινε σταθερὴ καὶ νικήτρια, τὸ δὲ σῶμά του ἔμεινε κρεμασμένο στὸ τεῖχος τῆς Καισαρείας. Ἀπολυτίκιο. Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε. Σοφίᾳ τῶν λόγων σου, παρεμβολὴν ἱεράν, ἐνθέως ἐπήλειψας, πανευκλεῶν Ἀθλητῶν, πρὸς ἄθλησιν ἔνθεον· ὅθεν τὰς φθειρομένας, παριδὼν ὑπολήψεις, ἄφθαρτον ἐκομίσω, δι’ ἀθλήσεως δόξαν· διὸ Σεβηριανέ σε, ὕμνοις γεραίρομεν. Κοντάκιον. Ἦχος β’. Τοὺς ἀσφαλεῖς. Ὡς εὐκλεής, τῆς εὐσεβείας τρόφιμος, μαρτυρικῶς, ἐφαίδρυνας τὸν βίον σου, Σεβηριανὲ θεόσοφε, Ἀθλοφόρων ἀκροθίνιον· ἐνθέοις γὰρ ἐκλάμπων κατορθώμασι, τοῖς στίγμασι τοῦ Λόγου κεκαλλώπισαι, πρεσβεύων σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν. Μεγαλυνάριον. Βουλὰς ἐπιγείους ἀπαρνηθείς, βουλῆς οὐρανίου, ἐχρημάτισας πληρωτής· ὅθεν ἡμᾶς ῥύου, κακίστων βουλευμάτων, Σεβηριανὲ θεῖε, μαρτύρων σύσκηνε.