Ὁμιλία κατὰ τὸν Ἑσπερινὸ τοῦ ἁγίου στὸ Μανιάκι Φλώρινας

Ὁμιλία

στὴν ἑορτὴ τοῦ ἁγ. Χαραλάμπους

            Ἡ ἑορτὴ τοῦ ἁγίου Ἱερομάρτυρος Χαραλάμπους, ἀλλὰ καὶ ἡ ἄλλη ἑορτὴ τοῦ ἁγ. Ζήνωνος τοῦ ταχυδρόμου, μᾶς ἔφερε ἐδῶ γιὰ νὰ τοὺς τιμήσουμε ἀξιοχρέως. Ἰδιαίτερα ὅμως νὰ τιμήσουμε τὸν ἅγιο Χαράλαμπο, ποὺ εἶναι καὶ ὁ Προστάτης καὶ Πολιοῦχος τῆς Κωμόπολης Μανιακίου.

            Ὁ ἅγιος Χαράλαμπος, ὅπως βέβαια καὶ ἑκατομμύρια ἄλλοι ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας, εἶναι ὁδοδείκτης, ἤ μᾶλλον πρέπει νὰ εἶναι ὁδοδείκτης στὴ  Χριστιανικὴ ζωή μας.

            Γι’αὐτὸ καὶ ἐγώ, θέλοντας νὰ δώσω τὸν ἅγιο ὡς παράδειγμα πρὸς μίμηση, θὰ προσπαθήσω, μὲ λίγα παντα  λόγια, νὰ ἀναφέρω τὸ πῶς ἔζησε καὶ ἐφήρμοσε τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ.

            Ὅπως ὁ μαθητὴς τοῦ ἀπ. Παύλου Τιμόθεος ἀπὸ βρέφους ἐντρύφησε στὴν Ἁγία Γραφή, δηλ. στὴ Παλαιὰ Διαθήκη, ἔτσι καὶ ὁ ἅγιος Χαράλαμπος, ὁ ὁποῖος  ἔζησε, κάτι παραπάνω ἀπὸ ἕνα αἰώνα, ἀγωνίστηκε, καὶ μὲ τὴ Χάρη τοῦ Χριστοῦ ἔφερε εἰς πέρας τὸν ἀγῶνα αὐτό,   καὶ νίκησε τὸ πονηρὸ διάβολο.

Ἔγινε ἱερεὺς τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ καὶ ἀγάπησε τὸ Χριστὸ πάνω καὶ ἀπὸ τὴν ἴδια τὴ ζωή του. Κι αὐτὴ ἡ ἀγάπη ἀποδείχτηκε ἰδιαίτερα τὸ καιρὸ τοῦ διωγμοῦ τοῦ Σεπτιμίου Σεβήρου. Ὅταν ὁ αὐτοκράτωρ αὐτὸς κήρυξε διωγμὸ τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ ἕνας ἀπὸ τοὺς πολλοὺς χριστιανοὺς ποὺ συνελήφθη στὴν ἰδιαίτερη πατρίδα του, τὴ Μαγνησία τῆς Μ. Ἀσίας, ἀφοῦ ὁ ἅγιος Χαράλαμπος γεννήθηκε στὴ πόλη αὐτή, ἦταν κι ὁ ἅγιος ποὺ τιμοῦμε σήμερα.

            Ἡ ἐποχὴ ὅμως κατὰ τὴν ὁποία ζοῦσε ὁ ἅγιος δὲν ἦταν σὰν τὴ σημερινή-τὸ ἔχουμε πεῖ βέβαια αὐτὸ πολλὲς φορὲς- δὲν ἦταν σὰν σήμερα, ποὺ οἱ ἄνθρωποι μποροῦν ἐλεύθερα νὰ ἐκκλησιάζονται, νὰ πιστεύουν στὸ Χριστὸ καὶ νὰ ἐκτελοῦν τὰ θρησκευτικὰ τους καθήκοντα. Τότε ὑπῆρχε ἡ εἰδωλολατρεία͐ καὶ ὅποιος τολμοῦσε νὰ πεῖ μόνο πὼς εἶναι χριστιανός, ἐπειδὴ ἡ πίστη στὸ Χριστὸ θεωροῦνταν ὡς προδοσία τοῦ αὐτοκράτορα οἱ χριστιανοὶ ὁδηγοῦνταν, μετὰ ἀπὸ ἀπάνθρωπα μαρτύρια, στὸ θάνατο.

            Τὸ ἴδιο συνέβη, πολὺ περισσότερο μάλιστα, καὶ στὸν γέροντα ἱερέα Χαράλαμπο͐ ἀφοῦ ὁ ἅγιος ἦταν καὶ ἱερεὺς τῆς Ἐκκλησίας  μας.

            Τὸν συνέλαβαν, λοιπόν, καὶ τοῦ ζήτησαν, σύμφωνα μὲ τὴ γνωστὴ συνήθεια τῶν εἰδωλολατρῶν, νὰ ἀλλαξοπιστήσει γιὰ νὰ σώσει τὴ ζωή του. Αὐτός, ὅμως, ὅπως καὶ ἑκατομμύρια ἄλλοι χριστιανοὶ τῆς ἐποχῆς ἐκείνης, ἔχοντας μέσα στὴ ψυχή του  τὴν ἀγάπη πρὸς τὸ Χριστὸ ἀντέταξε μὲ σθένος τὴν ὁμολογία τῆς πίστεώς του στὸν Κύριό μας, τὸν Ἐσταυρωμένο καὶ Ἀναστάντα Κύριό μας. Ὅ,τι καὶ νὰ μοῦ κάνετε, ἔλεγε στοὺς δημίους, θὰ τὰ ὑποστῶ ὅλα καρτερικὰ γιατὶ γνωρίζω πὼς μετὰ ἀπὸ λίγο ἡ ψυχή μου θὰ πάει στὸν πολυαγαπημένο μου Χριστό.

            Δὲν μποροῦσαν νὰ καταλάβουν οἱ εἰδωλολάτρες διῶκτες τῶν χριστιανῶν ὅτι κανεὶς  χριστιανὸς δὲν ἦταν μόνος στὸ καιρὸ τῶν δοκιμασιῶν του͐ δὲν μποροῦσαν νὰ καταλάβουν δηλ. ὅτι ὁ ἀληθινὸς Θεός, ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός, ἦταν μαζί τους καὶ τοὺς ἐνεθάρρυνε στὸν ἀγῶνα τους. Κι ὄχι μόνο τοὺς ἐνεθάρρυνε, ἀλλὰ καὶ γιὰ νὰ κάνει νὰ πιστεύσουν καὶ εἰδωλολάτρες ἀκόμα καὶ τὶς πάμπολλες πληγές τοῦ σώματος θεράπευε.

            Πράγματι! Ὅπως διαβάζουμε στὸ Συναξάρι τῆς Ἐκκλησίας μας ὁ ἴδιος ὁ ἔπαρχος τῆς Μαγνησίας, ὁ Λουκιανός, μὴ ἔχοντας ἴχνος ἴκτου πρὸς τὸ γέροντα ἱερέα, ἄρχισε  νὰ ξύνει μὲ τὸ σπαθί του τὸ γυμνὸ κορμὶ τοῦ ἁγίου προκειμένου νὰ τοῦ προξενεῖ ἀφόρητους πόνους. Βλέποντας ὅμως οἱ δήμιοι πὼς τὰ χέρια τοῦ Λουκιανοῦ εἶχαν ξεκολλήσει ἀπὸ τὸ σῶμα του (τοῦ Λουκιανοῦ) καὶ ἔμειναν στὸ σῶμα τοῦ ἁγίου πίστευσαν στὸ Χριστὸ καὶ ἔγιναν χριστιανοί. Ἀλλὰ καὶ αὐτοί, οἱ πρώην εἰδωλολάτρες καὶ νῦν χριστιανοὶ δέχτηκαν τὸ δι’ἀποκεφαλισμοῦ θάνατο καὶ ἔλαβαν ἀπὸ τὸ  Χριστὸ τὸν ἀμαράντινο τῆς δόξης Στέφανο.

            Ὁ ἅγιος, ὅμως, ὅπως βέβαια καὶ ὅλοι οἱ χριστιανοί, μὴ κρατώντας κακία πρὸς τὸ τύραννο Λουκιανὸ προσευχήθηκε στὸ Χριστὸ καὶ τὸ θαῦμα ἔγινε͐ τὰ χέρια τοῦ Λουκιανοῦ ἦρθαν πάλι στὴ θέση τους.

            Ὁ ἅγιος τελικὰ ἔλαβε τὸ Στέφανο τοῦ μαρτυρίου καὶ πῆγε δίπλα σ’Αὐτὸν ποὺ ἀγαποῦσε περισσότερο κι ἀπ’ τὴ ζωή του.

            Τὶ ὅμως μποροῦμε νὰ λάβουμε ὡς δίδαγμα ἀπὸ τὴ ζωή του; Τί μπορεῖ νὰ μᾶς κάνει  νὰ μιμηθοῦμε, ὅσο μποροῦμε βέβαια τὴ ζωή του; Καὶ λέμε νὰ μιμηθοῦμε κατὰ δύναμιν γιατὶ νὰ μιμηθοῦμε τὸ μαρτύριό του, στὴν ἐκκοσμικευμένη ἐποχὴ ποὺ ζοῦμε εἶναι ἀδύνατο. Μιὰ καὶ  ὁ ἄνθρωπος τῆς ἐποχῆς μας ἔχει μάθει στὴ «καλὴ ζωή», στὴ ζωὴ τῆς ἀσωτείας δηλ. Πολλοὶ ἐκ τῶν «χριστιανῶν» μας ζοῦν τὸ Χριστιανισμὸ ἐντελῶς τυπικά. Ἔρχονται βέβαια ἐκκλησία, ἐκτελοῦν τὰ χριστιανικὰ τους καθήκοντα, ἀλλὰ ἄν τοὺς πεῖς νὰ χύσουν τὸ αἷμα τους γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ ἀρνοῦνται παντελῶς. Αὐτὸ πάει πολὺ, θὰ μᾶς ποῦν. Ἐγώ, ποὺ τὰ  ἔχω ὅλα καὶ χρειάζεται νὰ ζήσω γιὰ νὰ φροντίσω τὴν οἰκογένειά μου πὼς θὰ θυσιάσω τὴ ζωή μου; Ποιὸς θὰ φροντίσει τότε τοὺς δικούς μου; Ὅσοι ὅμως σκέφτονται κατ’αὐτὸ τὸ τρόπο, ἀδελφοί μου, δὲν ἔχουν καμία ἐμπιστοσύνη στὴ Θεία Πρόνοια.

            Οὔτε καὶ ἐνστερνίζονται τὸ λόγο τοῦ ἀπ. Παύλου ποὺ ἔλεγε: «τίς ἡμᾶς χωρίσει ἀπὸ τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ; Θλίψις ἤ διωγμὸς ἤ μάχαιρα;». Αὐτὸς ποὺ ἀγαπᾶ μὲ ὅλη τὴ ψυχὴ κάποιον τρέχει νὰ τὸν συναντήσει. Κι ἐμεῖς, ἄν ἀγαπᾶμε τὸ Χριστό, πρέπει νὰ ποθοῦμε, ὅσο τίποτα ἄλλο, νὰ πᾶμε κοντά Του καὶ νὰ ζοῦμε μαζί του αἰωνίχως στοὺς κόλπους τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν.

            Κατὰ τὴν εἰδωλολατρικὴ ἐποχή, ἀδελφοί μου, ὁ ἅγιος Χαράλαμπος πάντοτε ἔλεγε στοὺς εἰδωλολάτρες  πὼς ζοῦν σ’ἕνα ψέμα. Πράγματι! Οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες (κι ὄχι μόνο) εἶχαν ἐφεύρει θεοὺς καὶ θεὲς ἀνύπαρκτους. Γιατὶ ὅλοι αὐτοὶ οἱ λεγόμενοι θεοὶ τοῦ δωδεκάθεου ἦταν προσωποποίηση ἀνθρωπίνων παθῶν. Ἐπειδὴ ἀγαποῦσαν τοὺς πολέμους ἐφηύραν τὸ θεὸ Ἄρη, ἡ σαρκικὴ ἡδονὴ τοὺς ὁδήγησε νὰ ὠνομάσουν τὴν Ἀφροδίτη ὡς θεὰ τοῦ ἔρωτα. Καί, γιὰ νὰ περιοριστοῦμε σ’αὐτὰ τὰ λιγοστὰ παραδείγματα, ἐπειδὴ ἡ Ἑλλάδα εἶχε καὶ ἔχει πολλοὺς φιλοσόφους ὠνόμασαν ὡς θεὰ τῆς σοφίας τὴν Ἀθηνά.

            Καὶ δὲν εἶναι μόνο αὐτοὶ οἱ θεοί, οἱ ὁποῖοι προσωποποιήσεις παθῶν͐ ἔφτασαν οἱ ἄμυαλοι εἰδωλολάτρες αὐτοκράτορες νὰ ὠνομάσον οἱ ἴδιοι οἱ αὐτοκράτορες τοὺς ἑαυτούς τους ὡς θεούς. Καὶ ἀλλοίμονο σ’ἐκεῖνο τὸν ὑπήκοο τῆς αὐτοκρατορίας ποὺ δὲν θὰ ἀναγνώριζε ὡς θεὸ τὸν αὐτοκράτορα καὶ δὲν θὰ τὸν λάτρευε. Ἡ ποινὴ θὰ ἦταν θάνατος.

            Γιατὶ νὰ ἀναφέρουμε ὅμως μόνο παραδείγματα ἀπὸ τὴν ἀρχαία ἐποχή; Καὶ σήμερα, ποὺ ζοῦμε σὲ χριστιανικὴ ἐποχή, ἔχουμε ἄλλου εἴδους εἰδωλολάτρες. Ἄλλοι εἶναι λάτρεις τοῦ ποδοσφαίρου καὶ λατρεύουν στοὺς ναούς της, τὰ γήπεδα, τὴν μπάλα ὡς σύγχρονη θεά. Ἄλλοι πάλι, κυρίως γυναῖκες, λατρεύουν τὴ θεὰ μόδα͐ καὶ ἀλλοίμονο ἄν φορέσεις κάποιο ροῦχο ποὺ δὲν τὸ ἔχει λανσάρει ἡ μόδα. Γέμισε ὁ κόσμος μας ἀκόμα ἀπὸ Ἰστιτοῦτα καλλονῆς πρὸς τιμὴν τῆς θεᾶς ὀμορφιᾶς, ἀφήνοντας στὴν ἄκρη τὴν ἐσωτερικὴ ὁμορφιά, τὴ καλλονὴ τῆς ψυχῆς. Γι’αὐτὴ τὴ καλλονὴ πρέπει νὰ ἀγωνιζώμαστε ὅλοι οἱ χριστιανοί, ἀδελφοὶ καὶ ἀδελφές μου. Σήμερα ὅμως ὑπάρχει καὶ ἡ λατρεία τῆς λεγόμενης θεᾶς «τύχης», ποὺ ἔχει τοὺς ναούς της στὰ Καζίνο τῶν πόλεως καὶ τῶν χωριῶν, ἀκόμα καὶ τῆς κατὰ τ’ἄλλα ὀρθόδοξης χώρας μας.

            Ἀδελφοί μου! Ὁ ἅγιος Χαράλαμπος ποὺ ἀγάπησε τὸ Χριστὸ πάνω κι ἀπὸ τὴ ζωή του, κι αὐτὸ τὸ ἀπέδειξε μὲ τὸ μαρτυρικὸ τέλος του γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, εὔχομε νὰ μᾶς κάνει κι ἐμᾶς νὰ μιμηθοῦμε τὸ ἅγιο παράδειγμά του. Νὰ μιμηθοῦμε τὴν ἀγάπη του στὸ Χριστό͐ καὶ κάθε φορὰ ποὺ μᾶς καλεῖ ὁ Χριστὸς στὴν Ἐκκλησία Του, ὅπως ἔλεγε ὁ μακαριστὸς Γέροντάς μας π. Αὐγουστῖνος, ἄν ἦταν δυνατόν, φτερὰ νὰ βάζουμε στὰ πόδια μας καὶ νὰ τρέχουμε στὴν ἐκκλησία. Καὶ νὰ ἐρχώμαστε ἐδῶ (στὴν ἐκκλησία),    διότι ἐδῶ εἶναι ὁ Χριστὸς ποὺ μᾶς εὐλογεῖ. Ἐδῶ εἶναι ἀκόμα ὅλοι οἱ ἅγιοι, ἀρχάγγελοι καὶ ἄγγελοι, ποὺ συλλειτουργοῦν μὲ τὸν ἱερέα ἤ τοὺς ἱερεῖς. Ἐλπίζω κι εὔχομε ὄχι μόνο νὰ ἔχουμε ὡς χριστιανοὶ τὸ ὄνομα τοῦ ἁγίου ἀλλὰ νὰ ἔχουμε καὶ τὴ πίστη στὸ Χριστό, γιὰ νὰ κατακτήσουμε μαζί του τὴν αἰώνια δόξα τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν. Ἀμήν!