Ὁμιλία στὸν Ἀκάθιστο Ὕμνο

Ὁμιλία

στὸν Ἀκάθιστο Ὕμνο

«Χαῖρε Πανάμωμε, ἡ κατακλυσμοῦ τῆς ἁμαρτίας σώσασα κόσμον»

          Μὲ τὴ Χάρη τοῦ Θεοῦ, καὶ τὶς πρεσβεῖες τῆς Ὑπερευλογημένης Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου τελέσαμε ἄλλο ἕνα ἔτος τὸν Ἀκάθιστο Ὕμνο πρὸς τὴ Θεοτόκο Μαριάμ. Ψάλλαμε δηλ. τὸν ὑπέροχο αὐτὸ ὕμνο μὲ τὰ 144 χαῖρε πρὸς τὴ Θεοτόκο ποὺ συνέθεσε, ἐξ ἀφορμῆς τῆς λύτρωσης τῆς Κωνσταντινούπολης  ἀπὸ τὴ Παναγία μας  ἀπὸ τοὺς Ἄβαρες καὶ Πέρσες. Ποιὸς συνέθεσε τὸν ὑπέροχο αὐτὸ ὕμνο, ποὺ μοιάζει μὲ Κῆπο ποὺ ἔχει πολλὰ καὶ εὐωδιαστὰ ἄνθη, δὲν γνωρίζουμε βέβαια, ὁ Θεὸς ὅμως τὸν γνωρίζει, κι αὐτὸ μᾶς ἀρκεῖ.

          Ὑμνώντας δὲ τὴν Παναγία καὶ παρατηρώντας τὴν ἱστορία τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, λίγες μάλιστα μέρες πρὸ τῆς Μ. Ἑβδομάδος, διδασκώμαστε πῶς νὰ γλυτώσουμε ἀπὸ τὸ κατακλυσμὸ καὶ τὸ θάνατο τῆς ψυχῆς μας ἀπὸ τὴν ἁμαρτία.

          Ἐπὶ τῆς ἐποχῆς τοῦ Νῶε εἶχε συμβεῖ κατακλυσμὸς ποὺ ὅμοιός του δὲν ἔχει παρατηρηθεῖ ἄλλοτε στὸ κόσμο μας. Καὶ ὁ κατακλυσμὸς αὐτὸς δὲν εἶναι ἄσχετος μὲ τὸν κατακλυσμὸ τῆς ἁμαρτίας. Γι’αὐτὸ καὶ ὁ ἱερὸς ὑνογράφος τοῦ Ἀκαθίστου λέει στὴν Παναγία͐ «χαῖρε Πανάμωμε, ἡ κατακλυσμοῦ τῆς ἁμαρτίας σώσασα κόσμον».

          Τί εἶναι ὅμως αὐτὸ ποὺ μᾶς διδάσκει ἡ ἱστορία αὐτὴ τοῦ κατακλεισμοῦ τοῦ Νῶε, ἀδελφοί μου; Ὁ ἀπ. Παῦλος θέλοντας νὰ μᾶς γλυτώσει ἀπὸ τὸ χειρώτερο κατακλεισμό, ποὺ εἶναι τῆς ἁμαρτίας, λέει πὼς «φοβερὸν τὸ ἐμπεσεῖν εἰς χεῖρας Θεοῦ ζῶντος». Κι ἀπ’αὐτὸ καταλαβαίνουμε πὼς ὑπάρχεει στενὴ σχέση μὲ τὴ στάση τῶν ἀνθρώπων τῆς ἐποχῆς τοῦ Νῶε μὲ τὴ ζωὴ τῶν συγχρόνων ἀνθρώπων. Οἱ ἄνθρωποι τότε ἄν μετανοοῦσαν καὶ ἄλλαζαν ζωή, ἄν ἄφηναν δηλ. τὴν ἀκόλαστη ζωή τους, θὰ ἔκαναν τὸ Θεὸ νὰ τοὺς συγχωρήσει καὶ νὰ μὴ προβεῖ στὸ κατακλυσμό. Αὐτοὶ ὅμως, ὅπως εἶπε ὁ Κύριος, ἀναφερόμενος στὰ γεγονότα αὐτά, «ἤσθιον, ἔπινον….ἄχρι ἧς ἔγινε ὁ κατακλυσμὸς καὶ ἐσώθη μόνον ὁ Νῶε μὲ τὶς ὀκτὼ ψυχὲς τῆς οἰκογένειάς του». Καὶ ὅπως λέει ὁ ἀπ. Πέτρος, μετὰ τὸ κατακλυσμὸ λόγω τῆς ἀμετανοησίας τῶν συμπατριωτῶν τοῦ Νῶε διεσώθησαν μόνον ὀκτὼ ψυχαί. Ἀλλὰ καὶ ὁ Θεός, βλέποντας νὰ περνοῦν τὰ  χρόνια καὶ οἱ ἄνθρωποι αὐτοὶ νὰ μένουν ἀμετανόητοι καὶ νὰ εἰρωνεύονται τὸ Νῶε ποὺ κατασκεύαζε ἕνα καράβι στὴ ξηρὰ εἶπε «οὐ μὴ ἐμμείνῃ τὸ πνεῦμα μου ἐν τοῖς ἀνθρώποις τούτοις διὰ τὸ εἶναι αὐτοὺς σάρκας. Καὶ μετ’ὀλίγον ἔγινε ὁ κατακλυσμός καὶ ἐπνίγησαν ἅπαντες».

          Ἐρωτᾶται ὅμως, ἀδελφοί μου καὶ ἀδελφές μου! Ὁ Θεός, ποὺ εἶναι ἀγάπη δὲν θὰ ἀποδώσει ποτὲ τὸ δίκαιο στὸ κόσμο μας γιὰ ὅλα τὰ κάνουμε; Ὄχι, ἀδέλφια μου! Ὁ ἀπ. Παῦλος μᾶς λέει πὼς ὁ «λαληθεὶς  λόγος (τοῦ Θεοῦ) ἐγένετο βέβαιος» καὶ «πᾶσα παράβασις καὶ παρακοὴ ἔλαβεν ἔνδικον μισθαποδοσίαν». Κάτι ποὺ σημαίνει πὼς ὁ Θεὸς περιμένει τὴ μετάνοιά μας ἀλλὰ μόλις δεῖ πὼς δὲν πρόκειται νὰ ἀλλάξουμε ζωὴ δίνει τὴ δικαιοσύνη Του στὴν ἀνθρωπότητα. Εἴδαμε, ἄλλωστε, αὐτοκρατορίες καὶ ἀρχηγοὺς ἐθνῶν, ἐπειδὴ ἡ ζωή τους ἦτο βουτηγμένη στὴν ἁμαρτία, στὴ σκληροκραδία καὶ στὸν ἐγωίσμὸ νὰ χάνωνται λόγω αὐτῆς τῆς ἁμαρτίας. Πῶς, λοιπόν, ἐμεῖς ποὺ γνωρίζουμε τὴν ἀλήθεια τῆς πίστεως, ἐμεῖς ποὺ γνωρίσαμε τὸ Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ, «πῶς ἐκφευξόμεθα τὴ δικαία τιμωρία τοῦ Θεοῦ; Δὲν εἶναι βέβαια τιμωρὸς ὁ Θεός. Δὲν εἶναι ὅμως καὶ ἄδικος.

          Ὀφείλουμε νὰ καταλάβουμε πὼς ὅταν εἴμαστε μέλη τῆς Ἁγίας Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, (τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας), εἴμαστε μέσα στὴ Κιβωτὸ ποὺ μᾶς σώζει ἀπὸ τὸ κατακλυσμὸ τῆς ἁμαρτίας. Ἄν ἦταν, ὅπως εἴπαμε νωρίτερα, οἱ συμπατριῶτες τοῦ Νῶε μέσα στὴ κιβωτὸ ποὺ ἔφτιαξε ὁ Νῶε, θὰ σώζονταν καὶ δὲν θὰ πνίγονταν. Κι ἐμεῖς ὅταν ἀποφεύγουμε τὶς αἱρετικὲς δοξασίες καὶ ὁμάδες ἔχουμε ἐντὸς μας τὸ Χριστὸ ποὺ εὐλογεῖ ἐμᾶς καὶ τὰ σπίτια μας.Εἰδάλλως, ὅπως λέει πάλι ὁ ἀπ.Παῦλος, χανώμαστε πνευματικά. «Τὰ ὀψώνια τῆς ἁμαρτίας» λέει μᾶς ὁδηγοῦν τὶς ψυχές μας μακριὰ ἀπὸ τὸ Χριστὸ καὶ τὸ θάνατο. Καὶ λέμε ὅτι μακριὰ ἀπὸ τὸ Χριστὸ πεθαίνουμε διότι ὁ Χριστὸς εἶναι ἡ Ζωὴ καὶ εἶναι Αὐτὸς ποὺ μᾶς ὁδηγεῖ στὴ ζωὴ τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν. Πόσοι χριστιανοί, ἄραγε, δοξολογοῦν τὸ Θεό; Πόσοι ἀκόμα δὲν βλασφημοῦν τὸ Θεό μας; Πολλοὶ λίγοι! Οἱ περισσότεροι εἰρωνεύονται τὴ πίστη μας, κοροϊδεύουν ὅσους ἐκκλησιάζονται ἤ καὶ χλευάζουν τὰ παιδιά μας ποὺ συμμετέχουν στὰ ἱερὰ Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας μας.

          Ἀδελφοί μου! Στὴν ἐποχή μας ὑπάρχουν πολλοί, οἱ περισσότεροι δυστυχῶς, ποὺ τρέμουν περισσότερο στὸ φάσμα ἑνὸς πυρηνικοῦ ἁρμαγεδόνα. Βλέποντας τὶς λεγόμενες «μεγάλες» δυνάμεις νὰ ἀπειλοῦν τὴν ἀνθρωπότητα μὲ ὁλικὴ καταστροφὴ ἔχοντας στὴ διάθεσή τους πυρηνικὰ ὅπλα ποὺ μποροῦν νὰ καταστρέψουν μεγάλες ἐκτάσεις τῆς ἀνθρωπότητας. Ἡ ἐποχή μας δηλ. εἶναι, κατὰ ἄλλο τρόπο, κατακλυσμιαῖα ἐποχή. Ἀπὸ τὴν ἐπαπειλουμένη πυρηνικὴ καταστροφή, ὅμως, δὲν γλυτώνουμε μὲ εἰρηνοφιλίες, οὐτε μὲ πορεῖες εἰρήνης, ἀλλὰ μὲ τὴν ἐπέμβαση τοῦ Θεοῦ. Νὰ φυλάξῃ λοιπὸν ὁ Θεὸς γιὰ νὰ γλυτώσουμε, ἀδελφοί μου, ἀπ’αὐτὴ τὴ καταστροφή. Ἀπὸ μιὰ καταστροφή, ὅμως, ἀπὸ τὴν ὁποία δὲν θὰ μᾶς καταστρέψει ἡ δικαία κρίση τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ θὰ καταστραφοῦμε μόνοι μας.    Πόσοι ὅμως ζητοῦμε μετάνοια ἀπὸ τὸ Θεό μας; Πολλοὶ λίγοι, δυστυχῶς. Γι’αὐτὸ ἄς παρακαλέσουμε καὶ ἄς ψάλλουμε μετὰ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας  πρὸς τὴ Μητέρα μας, τὴ Παναγία, ἡ ὁποία εἶναι «ἡ ἔμψυχος τοῦ Θεοῦ Κιβωτός», νὰ πρεσβεύει προκειμένου νὰ σωθοῦμε ἀπὸ τὸ κακὸ ποὺ μᾶς ἀποξενώνει ἀπὸ τὸ Χριστό. Νὰ μᾶς λυτρώσει ἀπὸ τὴν ἁμαρτία. Γι’αὐτό, ἄλλωστε, μαζὶ μὲ τὸν Ὑμνογράφο τοῦ Ἀκαθίστου, λέμε πρὸς τὴν Παναγία  «ὁδὸν ἡ κυήσασα ζωῆς,  χαῖρε Πανάμωμε, ἡ κατακλυσμοῦ τῆς ἁμαρτίας σώσασα κόσμον». Ἀμὴν!